فراوانی اینتگرون های کلاس I و II و ژن های مقاومت به آمینوگلیکوزیدها در جدایه های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس در شمال ایران

استافیلوکوکوس اورئوس یک باکتری بیماریزای بیمارستانی است که می تواند طیف وسیعی از عفونت ها را ایجاد کند. آمینوگلیکوزیدها یکی از داروهای انتخابی در درمان سپتی سمی ناشی از این باکتری هستند. هدف از این مطالعه بررسی میزان مقاومت به آمینوگلیکوزیدها، تعیین فراوانی ژن های آنزیمی تغییر دهنده آمینوگلیکوزیدها و فراوانی اینتگرون های کلاس I و II در بین جدایه های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس می باشد. در این مطالعه مقاومت ۲۰۰ جدایه استافیلوکوکوس اورئوس به آمینوگلیکوزیدها شامل جنتامایسین، کانامایسین، آمیکاسین و استرپتومایسین با روش انتشار از دیسک کربی-بوئر بررسی شد. فراوانی ژن های aac(۶’)-Ie-aph (۲”)، aph(۳’)-IIIa و ant(۴’)-Ia و اینتگرون های کلاس I و II در جدایه های مورد بررسی با روش PCR تعیین شد. از ۲۰۰ ایزوله، ۱۳۴ ایزوله (۶۷%) به حداقل یک آمینوگلیکوزید مقاوم بودند. از این تعداد، فراوانی ژن های aac(۶')-Ie-aph(۲”)، aph(۳')-IIIa و ant(۴)- Ia به ترتیب ۰۷/۳۵، ۱/۲۹ و ۲۰ درصد بود. اینتگرون های کلاس I و II به ترتیب در ۶۶% و ۱۹% از جدایه ها شناسایی شدند تمامی جدایه های حامل اینتگرون کلاس I، مقاوم به آمینوگلیکوزید و از نظر حصور ژن های تغییر دهنده آمینوگلیکوزید مثبت بودند. نتایج نشان داد که در جدایه های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس حامل اینتگرون های calss I و II مقاومت بالایی به آمینوگلیکوزیدها وجود دارد و فراوانی ژن های تغییر دهنده آمینوگلیکوزیدها بالاست.

کلیدواژه ها:

: استافیلوکوکوس اورئوس ، آمینوگلیکوزیدها ، اینتگرون ، aac(۶’)-Ie-aph(۲”) ، aph(۳’)-IIIa ، ant(۴’)-Ia