بررسی رابطه نشخوارفکری و اضطراب مرگ با درماندگی آموخته شده مراقبان بیماران خاص (سرطان) با نقش میانجی تاب آوری

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه نشخوارفکری و اضطراب مرگ با درماندگی آموخته شده مراقبان بیماران خاص (سرطان) با نقش میانجی تاب آوری بود. این پژوهش همبستگی از نوع مدل معادلات ساختاری بود. جامعه آماری این پژوهش را ۴۱۶ نفر از مراقبان بیماران خاص (سرطان) در موسسه حمایتی- پژوهشی (مکسا) تشکیل دادند، که از طریق نمونه گیری غیرتصافی هدفمند ۲۰۰ نفر برای این پژوهش انتخاب شدند. سپس از آن ها خواسته شد پرسشنامه های نشخوارفکری (نولن هوکسیما و مارو، ۱۹۹۱)، اضطراب مرگ (تمپلر، ۱۹۷۰)، درماندگی آموخته شده (کوینلس و نیلسون، ۱۹۹۸) و تاب آوری (کانر دیویدسون، ۲۰۰۳) را تکمیل نمایند. داده ها با استفاده ازSPSS۲۶ وPLS نسخه ۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته پژوهش نشان داد که اثر غیر مستقیم نشخوارفکری بر درماندگی آموخته شده با نقش میانجی تاب آوری تایید شد ولی اثر غیر مستقیم اضطراب مرگ بر درماندگی آموخته شده با نقش میانجی تاب آوری تایید نشد. بنابراین می توان گفت که تاب آوری میانجی مناسبی برای نشخوارفکری و درماندگی آموخته شده می باشد ولی در اضطراب مرگ موثر واقع نمی شود. بنابراین در نظر گرفتن متغیر اضطراب مرگ در طراحی پروتکل های روانشناختی برای مراقبان بیماران خاص (سرطان) ضروری است. همچنین برگزاری جلسات آموزشی برای ارتقا تاب اوری مراقبان خاص را در برنامه های روانشناختی مراقبان در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

نشخوارفکری ، اضطراب مرگ ، درماندگی آموخته شده ، تاب آوری ، مراقبان بیماران خاص