تقویت برشی تیرورق های دارای خوردگی

پدیده خوردگی از موارد مهم و چالش برانگیز در عملکرد و سلامت سازه ها است. سازه ها در محیط های دریایی، صنعتی و شهری با عامل-های مختلف خوردگی از جمله رطوبت و آلودگی مواجه می باشند که باعث کاهش مقاومت و کارآیی سازه می شود. در این پژوهش سعی بر تقویت برشی تیرورق های دارای خوردگی با استفاده از الگوهای مختلف سخت کننده بوده است. تحلیل غیرخطی سازه با و بدون خوردگی توسط نرم افزار آباکوس صورت گرفته است. الگوی خوردگی به صورت یکنواخت، موضعی و شیاری به شدت ۲۵ تا ۷۵ درصد ضخامت جان تیرورق در نظر گرفته شده است. در این پژوهش، به منظور تقویت تیرورق های دارای خوردگی از سخت کننده استفاده شده است. برای این کار، مشخصات مختلف سخت کننده در افزایش مقاومت مانند شکل، ابعاد و فاصله سخت کننده ها مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از تحلیل نشان می دهد که از بین رفتن نصف ضخامت جان در اثر خوردگی یکنواخت، می تواند ۴۷ درصد مقاومت برشی تیرورق را کاهش دهد. برای خوردگی موضعی در نواحی بالا و پایین جان، کاهش مقاومت ۳۶ درصدی مشاهد می گردد و خوردگی در قسمت بالای جان تیرورق بحرانی تر از خوردگی در پایین آن است. از بین رفتن اتصال بال و جان به دلیل خوردگی شیاری، سبب کاهش ۵۵ درصدی مقاومت برشی می شود و در حالتی که تیرورق با سخت کننده های عمودی تقویت شود، افزایش ۵۴ درصدی مقاومت نسبت به حالت بدون سخت کننده را به همراه دارد. نتایج حاکی از آن است که سخت کننده های با سطح مقطع T و L شکل در شرایط یکسان، عملکرد بهتری نسبت به سخت کننده مستطیلی از خود بروز می دهد.

کلیدواژه ها:

تیرورق ، خوردگی یکنواخت ، خوردگی موضعی ، خوردگی شیاری ، تقویت برشی ، سخت کننده