نقش میانجی گرانه ادراکات نظام خود در رابطه میان هیجانات تدریس و محیط حمایتگر خود پیرو

هدف و مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی گرانه ادراکات نظام خود در رابطه میان هیجانات تدریس و محیط حمایتگر خود پیرو است. روش: پژوهش توصیفی حاضر از حیث هدف، کاربردی و به لحاظ روش شناسی، از نوع مطالعات همبستگی است. جامعه آماری کلیه معلم های شاغل در مدارس شهر یزد بودند که ۲۲۳ نفر از آنان به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش، مقیاس نیازهای بنیادی گانیه (۲۰۰۳)؛ مقیاس هیجانات تدریس تریگول (۲۰۱۲)؛ مقیاس محیط حمایتگر خود پیرو آسور و همکاران (۲۰۱۲و۲۰۰۲) بود. برای بررسی داده های گردآوری شده از تحلیل عاملی تاییدی استفاده شد. داده ها با استفاده از شاخص های آماری توصیفی و استنباطی و نرم افزار ۲۵ SPSS و ۲۴ Amos تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که خرده مقیاس های محیط حمایتگر خود پیرو (فرصت انتخاب و فرصت نقد) رابطه مستقیم، مثبت و معنی داری با ابعاد خود پیروی، نظام خود؛ ارتباط و شایستگی دارد. ابعاد نظام خود با هیجانات منفی تدریس ارتباط معکوس و معنی دار و با هیجانات مثبت تدریس ارتباط مثبت و معنی دار را نشان داد. بر اساس نتیجه تحلیل مسیر، محیط حمایتگر خود پیرو می تواند به تنهایی و باواسطه گری فعال سازی نظام خود در مقام متغیر واسطه بر هیجانات تدریس معلمان تاثیرگذار باشد. محیط حمایتگر خود پیرو با میانجیگری نظام خود می تواند بر هیجانات منفی تدریس به صورت منفی و معنی دار تاثیرگذار باشد. بحث و نتیجه گیری: درنتیجه نظام خود قادر است ارتباط هیجانات تدریس و محیط حمایتگر خود پیرو را میانجیگری نماید؛ پس محیط حمایتگر خود پیرو و نظام خود نقش مهمی در پیش بینی هیجانات تدریس ایفا می کنند.

کلیدواژه ها:

محیط حمایتگر خود پیرو ، نظام خود ، هیجانات تدریس ، معلم