بهینه سازی میل مهار در پایدارسازی گودبرداری با استفاده از الگوریتم ژن شناختی

در طی دهه اخیر روش پایدارسازی شیب های خاکی با استفاده از مهارها موردتوجه زیادی قرارگرفته است. بهینه سازی مهارها در پروژه های گودبرداری می تواند منجر به کاهش هزینه ی چشمگیری شود. این بهینه سازی ها با روش سعی و خطا انجام می شود و ازاین رو در بسیاری از موارد طرح کاملا بهینه ای به دست نمی آید. هدف از این مطالعه بررسی پایداری شیب های مختلف با استفاده از الگوریتم ژن شناختی به منظور دست یابی به طول بهینه المان های مسلح کننده خاک با توجه به پارامترهای مختلف است. در این تحقیق یک کد رایانه ای طراحی شده است و در الگوریتم ژن شناختی نرم افزار متلب اجرا شد و میزان درصد کاهش طول مهارها با توجه به پارامترهای مقاومت برشی خاک مشخص شده است. طراحی این کد به گونه ای است که یک کاربر بدون اطلاع از مفاهیم الگوریتم ژن شناختی، به سادگی بتواند بهینه سازی مهارها را انجام دهد. مطالعه موردی این تحقیق در خاک منطقه مرکزی مشهد و اطراف حرم مطهر امام رضا (ع) انجام شده است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که تغییر قطر میل گردها اثر چشمگیری بر مجموع طول مهارها ندارد بلکه تغییر در قطر چال حفاری باعث کاهش طول بیشتری در مهارها می شود.

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، الگوریتم ژن شناختی ، میل مهار ، گودبرداری ، الگوریتم ژنتیک