مانلی نیما، دریچه ای به جهانی شدن شعر معاصر فارسی

جهانی شدن جریانی است که خواه ناخواه بشر با آن مواجه است. بعضی مقابل آن می ایستند و بعضی به تمامی غربی شدن را انتخاب می کنند. اما می توان راه میانهای را هم در پیش گرفت. این پدیده در همه ابعاد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی اتفاق افتاده اما نقش آن در فرهنگ و هنر و ازجمله ادبیات متفاوت است و پیچیدگی هایی دارد. کشورهایی که جهان سوم محسوب می شوند به طورمعمول ناچارند برای وارد شدن به این عرصه و ایفای نقش جهانی، خود را به کشورهایی که سرمایه ادبیات خود را جهانی نموده اند نزدیک کنند. اما می توانند با حفظ ویژگی هایی از فرهنگ خود و گرفتن قسمت های مثبت فرهنگ های دیگر ، هویت جهانی خویش را بسازند.ادبیات فارسی از دوران مشروطه به بعد تحت تاثیر ادبیات جهان قرارگرفته است. این تاثیر در اکثر موارد سطحی است. یا به تقلید کورکورانه پرداخته اند و یا مقابله به مثل کرده اند. البته آثار بعضی از شاعران و نویسندگان ظرفیت بیشتری برای جهانی شدن دارد. به ویژه آن ها که با استفاده از عناصر بومی و ملی به شکل جدید صداهای گوناگون را در خود دارند. نیما یوشیج اولین شاعری است که معنی مدرن و جهانی شدن را بهتر از دیگران درک کرده است و ضمن بهره برداری از عناصر بومی، عامیانه و ملی و توجه به داشته های فرهنگی خود، درصدد سرودن شعری جهانی برآمده است. ما در این پژوهش یکی از اشعار نیما را که رنگی افسانه ای و محلی دارد برای بررسی برگزیده ایم. این پژوهش رهیافتی برای بررسی آثار ادبی فارسی با نگاه به عناصر بومی و جهانی این آثار و ظرفیت هایشان در عرصه های فرا ملیتی ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

جهانی شدن ، بومی گرایی ، مدرنیسم ، مانلی ، سمبولیسم