مدرنیسم سرخورده در شعر فروغ فرخزاد

ایدهی مدرنیته بیش از هرچیز، بیان گر تازگی زمان حال در پی گسست از گذشته و در عین حال پذیرش آینده ای نزدیک، اما نامعلوم است؛ امری که در رویکرد دوگانه ی فروغ فرخزاد نسبت به مدرنیته؛ یعنی پذیرش و نقد آن، بازتاب یافته است. فروغ فرخزاد یکی از شاعران نوپرداز نیمایی است که به دلایلی چون قالب شعری، زبان و بیان، وصف های نو، گزارش دریافت های فردی یک زن از روابط غریزی و عشقی و توجه خاص به جنبه ی جسمانی عشق، فردگرایی، انسان گرایی، برابری طلبی، آزادی خواهی، جامعه گرایی، نگرش جهانی و غیره، مدرن ترین شاعر معاصر به شمار می آید، اما از طرف دیگر، منتقد مدرنیته و ارزش های آن در جامعه ی آرمان-گریز دهه های سی و چهل، نیز هست. این مقاله ی توصیفی- تحلیلی در پی آن است که ضمن بررسی رویکرد انتقادی فروغ به مدرنیته، عوامل و زمینه های ایجاد این انتقادها را در شعر فروغ، تبیین کند. بررسی ها نشان می دهد که رویکرد انتقادی فروغ به مدرنیته، عمدتا رویکردی فرهنگی است، چرا که به عقیده ی وی بسترهای ساختاری و فرهنگی مدرنیته هنوز در جامعه ی ایران فراهم نشده است و درنتیجه، سیاست های نوسازی دهه ی چهل، به مدرنیته ای تجویزی و مساله دار منتهی شده است. کلیدواژه: مدرنیته، مدرنیسم، مدرنیته ی ایرانی، سنت، فروغ فرخزاد، فرهنگ.

کلیدواژه ها:

مدرنیته ، مدرنیسم ، سنت ، فروغ فرخزاد ، فرهنگ