تجزیه و تحلیلی بر نمادپردازی درآثار عطار نیشابوری(نمونه کاوی: نمادپردازی آفتاب(خورشید)»

نمادپردازی اصطلاحی است از مفهومی که در بر دارنده تصویر رساننده از معانی سری و رمزی شی ء ای می باشد. نکته مهم بررسی این موضوع است که نماد از منظر علوم بلاغی کلمه، عبارت و یا جمله ای است که علاوه بر معنای ظاهری، طیف معنایی گسترده ای به خواننده القا کند. از طرفی، مسئله اصلی در خصوص نماد یا سمبل اینست که نماد از زمره صور خیال شاعرانه است که به دلیل تعدد مفاهیم و ظرفیت معنایی گسترده ای که از آن برخوردار است، در جایگاهی فراتر از استعاره جای دارد. در نماد، یک واژه افزون بر حفظ معنای حقیقی خود، یک یا چند معنای غیرحقیقی (مجازی) را دیگر نیز در بر می گیرد. هدف از نگارش این مقاله نمادپردازی آفتاب( خورشید) در آثار عطار نیشابوری است که به روش کتابخانه ای و به شیوه تحلیلی توصیفی صورت گرفته است. حاصل پژوهش نشان می دهد که عطار در آثار خود، آفتاب را بیشتر در معانی و رمزهای مقدس مورد استفاده قرار داده است. این رمزها و معانی در مفاهیم اصلی همچون توصیف حضرت حق، پیامبران، انسان کامل و فانی شدن در حق، وحدت وجود و روح و روان به کار رفته است.

کلیدواژه ها:

نمادپردازی ، آفتاب (خورشید) ، عطار نیشابوری