تبیین جامعه شناسی خود کشی فرهاد و شیرین در منظومه غنایی «خسرو و شیرین» نظامی گنجوی با تکیه بر نظریه «امیل دورکیم» و مبانی مکتب رمانتیسم

خودکشی، یکی از ناهنجاری ها و آسیب های اجتماعی است که علاوه بر تاثیر پیشینه های ذهنی و روانی، اوضاع و شرایط اجتماعی نیز در میزان آن نقش بسیاری دارد. بنا بر نظر امیل دورکیم، به تبع ارتباط آمار خودکشی با شرایط اجتماعی حاکم، جوامع به دو دسته منسجم و نامنسجم تقسیم می شوند و بر این اساس، انواع مختلف خودکشی، شکل می گیرد. در این مقاله، خودکشی دو شخصیت فرهاد و شیرین در منظومه خسرو شیرین نظامی، با رویکرد نظریه خودکشی امیل دورکیم و با تکیه بر مبانی مکتب رمانتیسم، به روش توصیفی و تحلیلی، مورد تبیین و بررسی قرار می گیرد. در این مقاله سعی بر این است که ضمن بیان شرایط آنومیک و سیتومیک دوره ساسانی، تاثیر شرایط آنومیک اجتماعی در انتخاب و نوع خودکشی فرهاد و شیرین مورد بررسی قرار گیرد. بر اساس نتایج به دست آمده، خود ویرانی فرهاد و شیرین از نوع فردگرایانه است که در سطح یکپارچگی پایین و به دنبال گسستگی های اجتماعی، از جمله ناامنی، انزوای اجتماعی، محرومیت، خیانت، گسیختگی نظام خانوادگی، بی اعتمادی به نظام حکومتی، عدم پذیرش، عدم حس تعلق به جامعه و خانواده، بی هدفی، تبعیض، افسردگی و عدم پذیرش شرایط حاکم، به وقوع پیوست.

کلیدواژه ها:

خودکشی ، امیل دورکیم ، فرهاد ، شیرین ، رمانتیسم