بررسی آثار حقوقی ناشی از قرارداد داوری در مرحله اجرا و مقایسه آن با شرط داوری در حقوق ایران

قرارداد داوری را باید از قراردادهای فرعی و تبعی تلقی کنیم که همواره به مناسبت یک قرارداد اصلی منعقد می شود. هدف از داوری یعنی فصل خصومت وسیله اشخاص به بدین معنی که اصحاب دعوی به میل و اراده خود موافقت کنند که بجای آنکه دعاوی آنان در مراجع صلاحیت دار دادگستری رسیدگی شود، حل اختلاف توسط افراد مورد اعتماد آنها صورت گیرد. و اما در وضعیت فعلی حقوق ایران، می توان قرارداد داوری داخلی را از جمله عقود رضایی دانست، اما با توجه به مزیت شکل گیرایی در حفظ و قوام قراردادها، به نظر می رسد که حکم قانون تجاری بین المللی با اهداف داوری سازگارتر است و اصلاح قانون آیین دادرسی مدنی در این زمینه ضروری می نماید. از سوی دیگر شرط داوری نیز به پرکاربرد در قراردادهای کنونی از جایگاه ویژه ای برخوردار است و مقایسه آن با قرارداد داوری به عنوان یکی از موضوعات مهم این حوزه بوده است. در این راستا این پژوهش با ابزار کتابخانه ای و روش توصیفی – تحلیلی قصد بررسی آثار آن در مرحله اجرا را دارد. در این راستا نتایج نشان داد که تفوت چندانی در محله اجرا در آثار این موضوع وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

قرارداد داوری ، حقوق موضوعه ایران ، شرط داوری