تاریخچه ادبیات غنایی در ایران

ادب غنایی یکی از انواع شایع و رایج ادبی است که بخش اعظم میراث ادبی بشر را شامل می شود. مضامین عشقی و عرفانی ، مدایح، سوگ، سرودها، حبسیات، خمریات، طبیعت ستایی، هجو و هزل و ... از مشهورترین مفاهمی ادب غنایی به شمار میروند. ادب غنایی در ایران پس از اسلام تجلی فوق العاده ای دارد و در اهمیت این نوع ادبی همین بس که بیشترین آثاری که در عرصه شعر و نثر آفریده شده است به ادب غنایی اختصاص دارد. برخی از آثار غنایی جنبه شخصی محض دارد. اصولا شعر غنایی شعری کاملا اجتماعی است. شاید تعریف دقیق غنایی بدین صورت مطلوبتر باشد که شعر غنایی سخن گفتن از احساس شخصی است به شرط اینکه از دو کلمه احساس و شخصی وسیع ترین مفاهیم آنها را در نظر بگیریم؛ یعنی تمام احساسات از نرمترین تا خشن ترین آنها را با همه واقعیاتی که وجود دارد. شعر غنایی روم هم مانند سایر اشعار آن کشور به تقلید از یونان بود. در قرن اول میلادی مرثیه و عشق شدید و مالیخولیایی که با عشرت طلبی اپیکوری توام بود از موضوعهای شعر غنایی روم بود قصیده های هراس نمونه ای از این گونه اشعار است. افزون بر این وطن پرستی در شعر هراس و ایمان مذهبی در شعر شاعران مسیحی از مضامین اشعار غنایی روم است.

کلیدواژه ها:

ادبیات غنایی ، ایران ، تاریخ