مطالعه موردی وضعیت آموزش عالی در مدارس ایران و ژاپن با رویکرد مقایسه پیشرفت مدارس

هدف از پژوهش مطالعه موردی وضعیت آموزش عالی در مدارس ایران و ژاپن با رویکرد مقایسه پیشرفت مدارس می باشد. روش پژوهش کیفی و از نوع مروری است. یافته های پژوهش نشان داد فشار کار زیاد بر معلمان، محتوای آموزشی نامناسب و عدم به روز بودن آن، عدم رعایت مناسب مقررات و قوانین، بودجه و اعتبارات کم در آموزش و پرورش، انتخاب مدیران آموزشی بر اساس لابی گری و عدم توجه به شایسته سالاری از مجموعه عواملی است که منجر به عدم پیشرفت در مدارس شده است و سخت گیری در ورود به نظام آموزش عالی دانش آموزان را سرخورده کرده است. نتیجه گیری ها نشان داد استانداردهای ملی برای تمامی سطوح مدرسه توسط وزارت آموزش و پرورش ژاپن انتشار می یابد و بدین وسیله، کیفیت بالای آموزش و پرورش در سطح کشور حفظ می گردد، این استانداردها شامل تاسیس مدارس، اندازه ی کلاس ها، مواد درسی، لوازم و تاسیسات و رسانه های آموزشی هر دوره می باشد. بودجه ی عمومی آموزش و پرورش از سه طریق به دست می آید: دولت، استانداری ها و شهرداری ها. هیچ نوع " مالیات آموزشی " در ژاپن وجود ندارد. باید بر لزوم همکاری همه جانبه ی ارگان ها و سازمان های کشور در حل مشکلات آموزش و پرورش تاکید می شود. در این راستا، رعایت اصولی از قبیل هماهنگی نظام آموزش با نیازها و برنامه ریزی های توسعه و پیش بینی برای تربیت معلم مجرب و متبحر، امری بدیهی است. استفاده از برنامه ریزی استراتژیک، کاربردی کردن نتایج و مطالعه و تحقیق در جهت استفاده از تجربیات سایر کشورهای جهان، و کاربردی کردن نتایج حاصل از آن، تمرکززدایی در نظام آموزشی، تغییر و اصلاح محیط های آموزشی با توجه به تحولات جدید، عنایت به فراگیران و حضور فعال آنان در عرصه ی فعالیت های یاددهی- یادگیری به عنوان یکی از اهداف اصلی سیستم آموزشی ازجمله ویژگی های آموزش و پرورش کارآ و اثربخش محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

آموزش عالی ، ایران ، ژاپن ، پیشرفت مدارس ، آموزش و پرورش