بررسی اهمیت رویکرد تدریس به روش بدیعه پردازی

بدیعه پردازی یکی از روش های فعال یادگیری است که خلاقیت دانش آموزان را افزایش می دهد. بدیعه پردازی به معنای اتصال و همراهی عناصر به ظاهر بی ربط است . ویلیام گوردن واضع این روش بود و آن را آشنا زدایی نامیده است . در این روش تفکر خلاق به واسطه فعالیت های استعاری و تمثیلی شکل می گیرد. بدین ترتیب در روش بدیعه پردازی، مقایسه یک چیز یا فکر با چیز یا فکر دیگر به وسیله استفاده یکی ، جای دیگری اتفاق می افتد و تفکر خلاق در خلال این جایگزینی ها ایجاد می گردد و با مطالب و امور نا آشنا ارتباط داده می شود و یا فکر تازه ای را از افکار آشنا در ذهن ، به وجود می آورد. تاکنون متخصصان روشهای مختلفی را برای پرورش تفکر خلاق پیشنهاد کرده اند. به طور مثال روش آموزش بدیعه پردازی، یادگیرندگان را تشویق می کند تا به طور آزاد درباره یک موضوع یا پدیده بیاندیشند و درباره آن اظهار نظر، کنند. روش بدیعه پردازی از روشهای الگوی پردازش اطلاعات است . این الگو شیوه ای لذت بخش برای پرورش تفکر خلاق است . عنصر اصلی در این روش استفاده از قیاس هاست که به وسیله آن، موضوعی معمولی و آشنا با شیوه ای نو بررسی و بیان می گردد. هدف از ارائه این روش کمک به شناخت فرآیند خلاقیت با به کار گیری آرایه هایی است که دانش آموزان با آن آشنا هستند و با به کار بستن این آرایه ها از نوشتن در قالب های معمولی پرهیز می کنند.

کلیدواژه ها:

بدیعه پردازی ، تدریس ، دانش آموز