بررسی واقع گرایی در آثار داستانی صادق هدایت و بزرگ علوی

واقع گرایی به عنوان یک جنبش ادبی و هنری، تاثیر عمیق و فراگیری بر ادبیات جهانی و به ویژه ادبیات فارسی گذاشته است. این سبک ادبی با تمرکز بر بازنمایی واقعیات اجتماعی و انسانی، تلاش دارد تا ابعاد مختلف زندگی روزمره و چالش های فردی و اجتماعی را به تصویر بکشد. دو نویسنده برجسته معاصر ایران، صادق هدایت و بزرگ علوی، از شخصیت های مهم این دوره هستند که با تکیه بر عناصر واقع گرایی، آثار ماندگاری را خلق کرده اند. این پژوهش به بررسی واقع گرایی در آثار داستانی این دو نویسنده می پردازد و سعی دارد تا با تحلیل و تفسیر داستان های آن ها، به ارزیابی نحوه به کارگیری تکنیک های واقع گرایانه و تاثیر آن بر شکل گیری شخصیت ها و روایت های اجتماعی بپردازد. صادق هدایت، با تاکید بر جنبه های روانی شخصیت ها و بازتاب های درونی آن ها، به تصویر کشیدن تنهایی و انزوا در دنیای مدرن می پردازد. آثار او نظیر "بوف کور" و "زنده به گور" به وضوح به تحلیل عمق روح انسانی و تنش های درونی آن می پردازند. هدایت با کنش های اجتماعی و فرهنگی دور و برش وارد گفت وگو می شود و از این طریق بار روانی و اجتماعی واقعیت های معمولی را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

اثر داستانی ، صادق هدایت ، بزرگ علوی ، واقع گرایی