تحلیل اثرات ساختاری کالبدی شهر میاندوآب بر محیط زیست شهری آن

در بازه ۳۳ ساله ۱۳۶۹ تا ۱۴۰۲، شهر میاندوآب شاهد تغییرات چشمگیری در کاربری اراضی بوده است. اراضی ساخته شده با افزایش ۱۷۲۸.۱۸ هکتاری، نشان دهنده رشد سریع شهرنشینی و توسعه زیرساخت های شهری است. باغات نیز با رشد ۴۴۲.۸۹ هکتاری گسترش یافته اند که به بهبود شرایط محیط زیست و ارتقای کیفیت زندگی کمک کرده است. در همین دوره، کشاورزی آبی با افزایش ۲۳۵۳.۳۲ هکتار، بیانگر تمرکز بیشتر بر بهره برداری از منابع آب است. اما پهنه های آبی ۳۱۸.۵۱ هکتار کاهش یافته اند که می تواند ناشی از خشکسالی، تغییرات اقلیمی یا بهره برداری بیش ازحد از منابع باشد. این تغییرات تهدیدی برای اکوسیستم های آبی و منابع طبیعی به شمار می آیند. همچنین، کاهش ۴۲۰۵.۸۸ هکتاری در اراضی دیم و مرتع نشان دهنده تبدیل این اراضی به مناطق شهری، باغات، و کشاورزی آبی است که گرچه ممکن است در کوتاه مدت به رشد اقتصادی منجر شود، اما در بلندمدت اثرات منفی بر تنوع زیستی و کیفیت خاک خواهد داشت. تحلیل تغییرات نشان می دهد که ۶۲.۸۹ درصد از اراضی دیم به کشاورزی آبی تبدیل شده اند و ۱۶.۶۹ درصد از پهنه های آبی به اراضی ساخته شده اختصاص یافته اند. همچنین، ۳۳.۱۱ درصد از باغات به مناطق شهری تبدیل شده اند که حاکی از رشد شهرنشینی است. در نهایت، این تغییرات ضرورت دستیابی به توسعه پایدار را برجسته می کند، تا از طریق مدیریت منابع طبیعی و کنترل روند شهرنشینی، تعادلی میان توسعه و حفظ محیط زیست برقرار شود.

کلیدواژه ها:

ساختاری کالبدی ، محیط زیست شهری ، شهر ، میاندوآب