ارزیابی اثرات محیط زیستی توسعه: واکاوی تجربه آفریقای جنوبی

گرایش به توسعه و پاسخ به نیازهای رفاهی، در کنار حفظ منابع و کیفیت محیط زیست، چالش همیشگی برای جوامع است. با افزایش نگرانی های عمومی در پی آشکار شدن پیامدهای توسعه های انسانی، مفهوم پایداری، مطرح و برجسته گردید. در همین راستا، ارزیابی اثرات محیط زیستی، به عنوان رویه ای متدوال برای تحلیل و مدیریت آثار توسعه با بهره گیری از دانش تخصصی، معرفی شده است و همچنان در مرکز توجه قرار دارد. از این رو، این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر مطالعات اسنادی، ارزیابی اثرات محیط زیستی در کشور آفریقای جنوبی را واکاوی می کند و ضمن اشاره به عملکرد و کنشگران این کشور در حوزه پایداری محیط زیست، بر سیر تحول و فرآیند EIA، متمرکز است. پیشینه ارزیابی اثرات محیط زیستی در آفریقای جنوبی، به عنوان بخشی از چرخه مدیریت محیط زیست، به دهه ۱۹۷۰ باز می گردد. پیرو طرح مدیریت یکپارچه محیطی و متعاقبا قانون حفاظت از محیط زیست در سال ۱۹۸۹، EIA در آفریقای جنوبی به عنوان یک الزام به رسمیت شناخته شد. با انتشار قانون ملی مدیریت محیط زیست در سال ۱۹۹۸، ارزیابی اثرات محیط زیستی در این کشور به رویه ای اجباری تبدیل گشت و به دو شیوه ارزیابی پایه و ارزیابی کامل برای فعالیت های توسعه، مورد توجه و تاکید قرار دارد. مقررات و مکانیزم این ارزیابی از آن زمان تاکنون، دستخوش تحولات زیادی شده و در حال بازبینی و به روز رسانی است. تجربه آفریقای جنوبی در مسیر کارآمدسازی ارزیابی اثرات محیط زیستی با عنایت به شرایط محلی و زمینه ای اختصاصی، می تواند برای سایر کشورها از جمله ایران موثر واقع گردد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی اثرات محیط زیستی ، آفریقای جنوبی ، پایداری ، توسعه ، محیط زیست