ضرورت دیدگاه بوم شناسانه در منظر شهرهای معاصر

دیدگاه بوم شناسی منظر در شهرها که با تعاملات پیچیده بین محیط های ساخته شده توسط انسان و اکوسیستم های طبیعی شکل میگیرد، با چالش های بسیاری روبرو هستند. رشد سریع شهرنشینی منجر به تخریب زیستگاه های طبیعی، کاهش تنوع زیستی و اختلال در خدمات اکوسیستمی شده است. مفهوم زیرساخت سبز که شامل فضاهای سبزشهری، پارک ها و باغ ها می شود، به عنوان یک استراتژی حیاتی برای کاهش تاثیرات مخرب بوم شناسانه بوجود آمده است. زیرساخت سبز نه تنها مزایای زیست محیطی مانند بهبود کیفیت هوا، تنظیم اقلیم و کاهش سر و صدا را فراهم می کند، بلکه کیفیت زندگی را افزایش می دهد، همبستگی اجتماعی را ترویج می کند و از توسعه اقتصادی حمایت می کند. زیرساخت سبز در برنامه ریزی شهری می تواند رشد پایدار شهری را تقویت کرده، سلامت عمومی را بهبود بخشد و ارزش املاک را افزایش دهد. علاوه بر این، فضاهای سبز می توانند به عنوان کریدورهایی برای حفاظت از تنوع زیستی عمل کنند، اثر جزیره گرمایی شهری را کاهش دهند و مناطق تفریحی برای شهروندان فراهم کنند. این تحقیق بر اهمیت دیدگاه شهرسازی منظرگرا ، زیرساخت سبز در حفظ تعادل بوم شناسانه، ترویج توسعه پایدار شهری و افزایش رفاه اجتماعی تاکید می کند. با اتخاذ رویکردی جامع در برنامه ریزی شهری، شهرها می توانند به سمت شهرسازی بوم شناسانه و منظرگرا سوق داده شوند و توسعه شهری با محیط زیست های درون شهری تعامل متعادلی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

زیر ساخت سبز ، شهرسازی بوم شناسانه ، محیط زیست درون شهری ، شهرسازی منظرگرا