از فرم تا احساس؛ همگرایی نوآورانه با معماری به منظور ارتقای سلامت انسان

معماری به عنوان فضایی که اطراف ما را در بر گرفته همواره تاثیری پنهان بر اخلاقیات و روحیات ما دارد. اگرچه که امروزه به تاثیرات آن بر سلامت و تندرستی انسان بیشتر اهمیت داده می شود، اما همچنان جای خالی اهمیت این مقوله ، عجیب احساس می شود. با وجود اینکه معماری از دیرباز با تاکید بر انسان محوری، فضاهایی را خلق کرده که به طور ذاتی با اصول طراحی درمانی همسو هستند، اما با گذر زمان این نکته در طراحی ها کمرنگ تر از هر زمانی شده است .”معماری درمانی ”به عنوان رویکردی نوظهور، در پی معکوس کردن دیدگاه صرفا کارایی محور در معماری بیان شده است .این رویکرد با بهره مندی از هنر و عناصر چندحسی مانند نور طبیعی ، طبیعت ، صدا، رنگ و آب ، فضاهایی آرامش بخش ، تسهیل کننده روند بهبود و ارتقا دهنده سلامت را خلق می کند. با بررسی المان های تاثیرگذار بر معماری و تاثیر مجزای هر عنصر بر روان ، معماری خلق می شود که نه تنها زیبا و کارآمد است بلکه در عین حال سبب بهبود حال مخاطبین خود می شود.هدف غایی این مقاله ، شناخت عوامل ایجاد فضایی درمانی به مثابه یک تراپیست است که می توند به بهبود وضعیت زندگی مردم کمک کند.

کلیدواژه ها:

معماری درمانی ، هنردرمانی ، نور درمانی ، معماری ، هنر ، ، طبیعت ، موسیقی درمانی