واکاوی ابعاد و مولفه های تربیتی گفتمان سنت محور در داستان نویسی گلشیری

مساله تقابل سنت و تجدد یکی از مهم ترین مباحث در حوزه فرهنگ، جامعه و سیاست ایران از یک صدسال گذشته تا امروز است. سه نگاه به تجدد در ادبیات ظهورکرد: یکی اینکه تجدد کاملا غربی و مردود است و دوم چون تجدد از غرب آمده مورد قبول است. سوم گروهی که تعادلی بین سنت و تجدد برقرار می کنند. هوشنگ گلشیری یکی از نمایندگان گروه سوم است. این پژوهش با روش کتابخانه ای در قالب توصیفی تحلیلی به مطالعه مولفه های سنت گرایی در آثار داستانی هوشنگ گلشیری می پردازد و می کوشد به این پرسش ها پاسخ دهد که آیا قرار گیری سنت و تجدد در یک رمان خللی در ساختار رمان وارد می کند؟ کدامیک شگردهای داستان نویسی کهن در داستان های وی دیده می شود؟ در مقالات و نقد شاعران و نویسندگان تا چه میزان پرداختن به سنت را به عنوان بخش مهمی از هویت ایران ضروری می داند. بررسی آثار وی نشان می دهد که استفاده از امکانات روایت در متون کلاسیک، اسطوره گرایی، استفاده از روایت کوتاه تمثیلی، بهره گیری از زبان به مثابه سنت و...از شگردهای روایی کهن در داستان های گلشیری است و قرار گرفتن مولفه های سنت و تجدد در کنارهم اوج هنر گلشیری است. همچنین رویکرد سنت گرایانه وی در نقد شاعران و نویسندگان و مقایسه مولفه های سنت و تجدد در مقاله نشان دهنده توجه ویژه گلشیری به جایگاه سنت در ادبیات و نقد ادبی است.

کلیدواژه ها:

سنت ، تجدد ، داستان نویسی مدرن ، هوشنگ گلشیری