تاثیر تعامل آموزگار و خانواده در کاهش کمرویی دانش آموزان ابتدایی

کمرویی یکی از ویژگی های رفتاری رایج در دوران کودکی است که میتواند تاثیرات قابل توجهی بر رشد اجتماعی، تحصیلی و عاطفی دانش آموزان داشته باشد. کمرویی در دوران ابتدایی می تواند مانع تعاملات اجتماعی و یادگیری فعال دانش آموز شود و در بلندمدت، به کاهش اعتماد به نفس و مشکلات شخصیتی منجر گردد. در این میان، تعامل موثر میان آموزگار و خانواده به عنوان دو نهاد اصلی تربیتی، می تواند نقشی کلیدی در کاهش کمرویی و بهبود رفتارهای اجتماعی کودکان داشته باشد. این پژوهش به بررسی چگونگی تاثیر تعامل آموزگار و خانواده در کاهش کمرویی دانش آموزان مقطع ابتدایی می پردازد. کمرویی در دوران ابتدایی، به ویژه در سال های نخست تحصیل، می تواند مانعی برای یادگیری و پیشرفت دانش آموزان باشد. این مساله، علاوه بر محدود کردن توانایی های اجتماعی، ممکن است باعث کاهش مشارکت در کلاس ، افت تحصیلی و در نهایت ایجاد احساس انزوا شود. از سوی دیگر، خانواده و آموزگار به عنوان دو رکن اصلی در فرایند رشد و آموزش کودک، نقش مهمی در شکل گیری شخصیت و رفتار او ایفا می کنند. اما عدم هماهنگی یا کمبود تعامل سازنده میان این دو، ممکن است از تاثیرگذاری مثبت آن ها بکاهد. سوال اساسی این است که چگونه تعامل و همکاری موثر میان آموزگار و خانواده می تواند به کاهش کمرویی دانش آموزان کمک کند و چه راهکارهایی در این زمینه می تواند موثر باشد؟ شناسایی و کاهش کمرویی در دوران ابتدایی نه تنها به بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان کمک می کند، بلکه از بروز مشکلات روانی و اجتماعی در مراحل بعدی زندگی پیشگیری می نماید. با توجه به تاثیرات متقابل محیط خانه و مدرسه بر رفتار و شخصیت کودک، بررسی تعامل سازنده بین آموزگار و خانواده می تواند به طراحی برنامه ها و استراتژی های تربیتی و آموزشی موثر منجر شود. همچنین، این موضوع از منظر سیاست گذاری های آموزشی و تربیتی اهمیت دارد، زیرا تقویت همکاری بین این دو نهاد می تواند در بهبود کیفیت آموزش و پرورش نقشی اساسی ایفا کند.

کلیدواژه ها:

کمرویی ، دانش آموزان ابتدایی ، تعامل آموزگار و خانواده ، رشد اجتماعی ، ارتباط خانه و مدرسه.