مقایسه سیستم ارزشیابی توصیفی در مدارس ایران با برخی از کشورهای برتر آموزشی

چند سالی است که روش ارزشیابی در دوره ابتدایی از کمیت به کیفیت تبدیل گردیده است ؛ آموزش و پرورش برای رهایی از سیستم اعتیاد آور و استرس زای نمره دهی یک تا بیست به این اقدام دست زده است.چند ایراد برای روش توصیفی وارد است:ابتدا این که این روش در همان دوره ابتدایی باقی ماند و به دو دوره راهنمایی و متوسطه ، و امروز فقط متوسطه سرایت نکرد. مغایرت سیستم ارزشیابی سه دوره با یکدیگر باعث سردرگمی معلمان و شوک دانش آموزان گردید. به هر حال یکی از دو سیستم بهترین است و باید برای ایجاد هماهنگی و همانندی در هر سه دوره روش ارزشیابی یکسان گردد.چون نحوه ارزشیابی دانش آموزان در تمامی دوره ها یکسان نیست دانش آموزی که به دوره بعد ابتدایی وارد می شود استرس بیشتری می یابد. روشی که با آن بیگانه هست و طی ۵ – ۶ سال تحصیل، آن را تجربه نکرده است، مگر فقط در دو نوبت پایانی یعنی بهمن ماه و خرداد ماه که با سطح نمره ۲۰ مورد ارزیابی قرار می گیرد و این تناقض نیز آثار خوشایندی ندارد.تبدیل کیفیت به کمیت همیشه برای محققین دشوار بوده است، چرا که در آن از واحدهای سنجش کمی چون ترازو ، خط کش ، متر یا واحدی چون لیتر و.... جهت اندازه گیری نمی توان استفاده کرد.در دوره ابتدایی ،استفاده از واژه های توصیفی "خیلی خوب و خوب " به قضاوت معلم برمی گردد. اعتبار و روایی توصیف واقعی با دخالت زمان و مکان قابلیت تغییر دارد. در سیستم نمره دهی پرسش شفاهی نیز دشواری قضاوت منطقی هست. اما در پرسش کتبی اگر بر اساس سئوالات دقیق و استاندارد تهیه گردد نسبتا عادلانه عمل می کند.بیان توصیف "قابل قبول" یعنی قرار گرفتن در مرز متوسط . مورد آخر توصیف یعنی " نیاز به آموزش و تلاش بیشتر دارد " که این تلاش توسط خود معلم یا والدین انجام می گیرد. البته اگر اولیا باسواد باشند. هر چند برای باسوادها نیز گاه کار کردن با کودکان به دلیل تغییرات مفاهیم کتب درسی و روش یاد دهی ، دشواری هایی وجود دارد. به هر حال توصیف میزان یادگیری و ارزشیابی وضعیت تحصیلی یک دانش آموز به منظر معلم و برداشت او بر می گردد.

کلیدواژه ها:

ارزشیابی- توصیفی-مدارس-ارزشیابی توصیفی