طبیعت در شعر بختیاری با تاکید بر دوبیتی های داراب رئیسی

طبیعت و مظاهر آن مانند کوه و دشت،درختان و گیاهان و پرندگان از جمله موضوعاتی است که آدمی از آغاز آفرینش با آنها پیوندی دیرینه داشته؛گاه حتی برخی از درختان و گیاهان را مقدس شمرده. ایرانیان با مجموعه های گیاهی از دیرباز ارتباط داشته و این همبستگی و ارتباط همواره در فرهنگ ما تاثیر داشته و در ادبیات و تمدن نیز راه یافته است. شعر فرزند طبیعت است و در آغوش طبیعت رشد و پرورش یافته، طبیعت از دیرباز الهه امیدبخش شاعران بوده و توانسته جایگاه ویژه ای را در سروده های شاعران به خود اختصاص دهد. در این بین بهره گیری از حیوانات نیز همچون گیاهان و سایر عناصر طبیعی جایگاه خاصی داشته؛ گاه رویکرد توصیفی و گاه رویکردی استعاری، تمثیلی و یا سمبولیک داشته است. داراب رئیسی با بهره گیری از طبیعت و مظاهر و مناظر آن و توصیف دقیق طبیعت بختیاری در شعر به ترسیم فضا و فضاسازی های اشعار، پرداخته است. به گونه ای که این توصیفات، همگی تحت تاثیر فضای اقلیمی و محیط طبیعت بختیاریست.

کلیدواژه ها:

داراب رئیسی ، دوبیتی ، بوم گرایی ، طبیعت بختیاری