عوامل بازدارنده و تسهیل گر در اجرای یادگیری پروژه محور در مدارس ابتدایی

یادگیری پروژه محور یکی از روش های نوین آموزشی است که بر محوریت فراگیر و یادگیری فعال تاکید دارد. این روش، فراگیران را به تفکر خلاق، یادگیری عمیق و کاربردی تر سوق می دهد و آنها را با مسائل دنیای واقعی درگیر می کند. در مدارس ابتدایی که شکل گیری مهارت های پایه ای یادگیری و زندگی در اولویت است، اجرای یادگیری پروژه محور می تواند به تربیت نسل خلاق و توانمند کمک کند. با این حال، موفقیت این روش نیازمند شناسایی و رفع عوامل بازدارنده و بهره گیری از عوامل تسهیل گر است. با وجود تاکید بسیاری از نظام های آموزشی بر یادگیری پروژه محور، اجرای این روش در مدارس ابتدایی با چالش های مختلفی مواجه است. نبود منابع مناسب، کمبود دانش و مهارت آموزگاران در طراحی و اجرای پروژه های آموزشی، زمان محدود، و مقاومت فرهنگی از جمله عواملی هستند که اجرای موثر این روش را محدود می کنند. در مقابل، حمایت های مدیریتی، دسترسی به فناوری های نوین و ایجاد انگیزه در آموزگاران و فراگیران می تواند به تسهیل اجرای یادگیری پروژه محور کمک کند. این مقاله به شناسایی و بررسی این عوامل بازدارنده و تسهیل گر می پردازد. توجه به عوامل بازدارنده و تسهیل گر در اجرای یادگیری پروژه محور از آن جهت اهمیت دارد که این رویکرد توانایی فراگیران را در حل مسئله، کار گروهی و مدیریت زمان تقویت می کند. شناخت عوامل بازدارنده و استفاده از عوامل تسهیل گر می تواند به بهبود کیفیت آموزش و تحقق اهداف تربیتی کمک کند. علاوه بر این، با توجه به تغییرات سریع در جهان و نیاز به مهارت های قرن بیست ویکمی، فراهم سازی بستر مناسب برای یادگیری پروژه محور ضرورتی اجتناب ناپذیر است.

کلیدواژه ها:

یادگیری پروژه محور ، مدارس ابتدایی ، عوامل بازدارنده ، عوامل تسهیل گر ، نوآوری در آموزش