عوامل موثر در طراحی خانه کودکان اوتیسم با توجه به رویکرد خودگردانی

هدف: هدف اصلی از انجام این پژوهش بررسی و شناخت مولف هایی است که سطح کیفیت فضای آموزش کودکان اوتیسم را ارتقا می بخشد. روش شناسی پژوهش: حوزه های اصلی در این تحقیق شامل طراحی معماری و روانشناسی کودکان اوتیسم است. روش پژوهش تحلیلی توصیفی است که در آن با توجه به ماهیت پژوهش و اهداف روش مورد استفاده ازنظر داده کیفی است و ازنظر اهداف جز تحقیقات کاربردی است و ازنظر رویکرد در گروه تحقیقات توصیفی است. یافته ها: اوتیسم جزو اختلالات نافذ رشدی است. افراد اوتیسم به علت دارا بودن اختلالات درحواس، بسیار با محیط اطراف خود در ارتباط اند و از آن تاثیر می پذیرند. این اختلال در چند زمینه رشدی از جمله مهارت های تعامل اجتماعی، ارتباطی و رفتاری روبه رو است. همین موضوع باعث می شود تا تعاملات و فعالیت های کودکان مبتلا به اوتیسم متفاوت از دیگر کودکان باشد. بنابراین قرار گیری در محیط آموزشی نامناسب می تواند اختلالات این کودکان را بیشتر کرده و آنها را در معرض آسیب های جدی قرار بدهد. وظیفه معماری پاسخ به نیاز های تمام انسان ها می باشد و کودکان اوتیسم از این قاعده مستثنی نیستند. رشد اجتماعی، به عنوان عامل کلیدی در درمان کودکان مبتلا به طیف اوتیسم است. یکی از روش های پیشنهاد شده جهت رشد اجتماعی این کودکان توجه به اصول معماری فضاهای مورد نیاز و استفاده از عناصر محیطی مناسب جهت ایجاد مشارکت بین کودکان اوتیسم و طراحی فضای آموزشی جهت رشد و بهبود کودکان مبتلا به طیف اوتیسم است.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، معماری ، خودگردانی ، روانشناسی محیط ، کارکردهای اجتماعی.