نقش تمایز یافتگی خود بر کیفیت زندگی و سلامت روان دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف شناسایی رابطه میان تمایزیافتگی خود با کیفیت زندگی و سلامت روان دانش آموزان انجام شد. روش این مطالعه توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان دختر و پسر در مقطع متوسطه دوم شهر قم تشکیل دادند. حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان ۳۰۲ نفر برآورد گردید که بر اساس روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای سنجش متغیرها از پرسشنامه های تمایزیافتگی خود اسکورون (DSI)، کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (WHOQOL-BREF) و سلامت روان (SCL-۹۰) استفاده شد. تحلیل دادهها نیز به روش همبستگی و رگرسیون گام به گام انجام شد. یافته ها بین سلامت روان با کیفیت زندگی {r(۲۵۵)=۰/۶۳ P<۰/۰۱}، بین سلامت روان با تمایزیافتگی خود {r(۲۵۵)=۰/۵۹ P<۰/۰۱} و میان کیفیت زندگی با تمایزیافتگی خود{P<۰/۰۱ r(۲۵۵)=۰/۴۷} رابطه معنادار وجود دارد. نتایج رگرسیون گامبه گام برای پیش بینی سلامت روان و کیفیت زندگی نشان داد که از میان خرده مقیاس تمایزیافتگی ، جایگاه من ۱۹ درصد سلامت روان و هم آمیختگی با دیگران ۲۵ درصد کیفیت زندگی را پیش بینی می کند. بر این اساس می توان گفت افرادی که تمایزیافته ترند می توانند کیفیت زندگی بهتر و سلامت روان بالاتری را تجربه کنند، که این بیانگر نقش و اهمیت تمایزیافتگی می باشد

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، سلامت روان ، تمایزیافتگی