اقدام پژوهی : چگونه توانستم روحیه نوع دوستی و نیکوکاری را در دانش آموزان پایه اول تقویت کنم ؟

نوع دوستی ، فرهنگ دیرینه ایرانیان است . احسان و نکوکاری به هر اندازه و شیوه نمود شکوفایی درک انسان توانمند نسبت به همنوعان محتاج و درمانده در گردش زندگانی است . بخشش در جامعه نقش شبیه کاسبرگ گل در برقراری، سلامت و رشد برگهای گل میان خود دارد. انجام امور خیر فرایندهای مثبت دیگری هم دارد. ایجاد تحکیم روابط انسانی دارا و ندار، ساماندهی کانونهای خرد افراد گرفتار از تنگدستی و رها شده در پروسه سلامت بستر زندگی عمومی ، آسایش درونی نیکوکاران، تاثیر روانی ، فرهنگی و توجه در جامعه نسبت به مستمندان واقعی از جمله این آثار است . اما مهم ترین آن که آدم بخشنده از دوستی رزاق خالق یکتا همواره غرق لذت و سرور می شود. عمر و زمان که چون برق و باد می گذرند، با اهمیت ترین پدیدههای هستی و سرمایه و فرصت در زمین زندگی هستند. در این مجال و فرصت محدود زندگی به طوری بذر بپاشیم که مزه و طعم حاصل آن، در زندگی مستمندان هم ذوق را جاری و تجلی کند و ماندگار. امام رضا »ع« فرموده است : »نیکوکاری پس انداز جاودان است .« ارزش و جایگاه رفیع معلم اختصاص به اسلام ندارد. در گفته های غیر مسلمانان نیز نشانه هایی از مقام بلند معلم دیده می شود. ارسطو می گوید: »کسانی که کودکان را تربیت می کنند باید بیش از افرادی که آنان را بار می آورند مورد احترام قرار گیرند، زیرا اینان تنها به کودک زندگی می بخشند، در حالی که معلمان هنر بهتر زیستن را به اویاد می دهند.« اینجانب زهرا سادات خدادادی آموزگار پایه اول مدرسه دخترانه شاهد فرومند شهرستان بم در اقدام پژوهی فوق الذکر تصمیم گرفتم آموزش روحیه نوع دوستی ، نیکوکاری، مهرورزی را در دانش آموزانم تقویت نمایم .

کلیدواژه ها:

نوع دوستی ، نیکوکاری ، اقدام پژوهی