چگونه توانستم نارسانویسی (اختلال نوشتن ) دانش آموزانم را برطرف نمایم ؟

نوشتن یک فعالیت حرکتی ظریف ، پیچیده و دشوار است که کسب چنین مهارتی برای کودکان نیاز به چندین سال زمان دارد. دیسگرافیایا اختلال نوشتن با نام نوشتار پریسشی نیز شناخته می شود که یکی از اختلالات شایع یادگیری است . این اختلال با آنچه که در باور عموم به عنوان بدخطی در نظر گرفته می شود، تفاوت بسیاری دارد به نحوی که این گروه، چالش هایی در انداره حروف، فاصله و نوشتار درست را تجربه می کنند. معمولا کودکان در سنین ۷ تا ۸ سالگی شناسایی می شوند و ضریب هوشی آنها، طبیعی یا حتی بالاتر از متوسط است . این دانش آموزان عملکردشان در مدرسه ضعیف بوده و عزت نفس پایینی دارند و همچنین عدم تمایل به یادگیری به دلیل چنین ضعفی ، دور از انتظار نمی باشد. بنابراین به دلیل تاثیرات نامطلوب این اختلال در مقاطع بالاتر، ما در این پژوهش در قالب اقدام پژوهی به جمع آوری اطلاعات در زمینه علت بروز اختلال نوشتن در دانش آموز با استفاده از ابزارهای سنجش مشاهده، مصاحبه و پرسشنامه پرداختیم . نتایج حاکی از تاثیرگذاری عواملی از جمله ناتوانی در تمیز بین آواهای زبانی ، استرس و اضطراب بیش از حد، آموزشهای ناکافی ، ضعف در حافطه کاری و غیره بود که در نهایت با استفاده از رویکردهایی مانند آموزش نحوه صحیح گرفتن مداد در دست ، انجام تمرین ها و بازی ها برای تقویت عضلات، استفاده از ابزارهای فناوری و تمرین های مکرر و تقویت مهارت شنیداری به حل آن پرداختیم و بررسی مجدد رفتار دانش آموزان حاکی از اثربخشی راهکارهای ارائه شده بود.

کلیدواژه ها:

نارسانویسی ، یادگیری ، اختلال یادگیری