کنترل پرخاشگری در دانش آموزان مبتلا به اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم یکی از اختلالات عصبیرشدی است که با مشکلات عمدهای در تعاملات اجتماعی، ارتباطات و الگوهای رفتاری تکراری مشخص میشود. یکی از چالشهای مهم در مدیریت کودکان مبتلا به اوتیسم، کنترل و کاهش رفتارهای پرخاشگرانه است که میتواند تاثیرات منفی قابل توجهی بر کیفیت زندگی این کودکان و خانوادههایشان داشته باشد. این مقاله به بررسی راهکارهای موثر در مدیریت پرخاشگری در دانش آموزان مبتلا به اوتیسم میپردازد و به تحلیل استراتژیهای مختلفی که میتواند به کاهش این رفتارها کمک کند، میپردازد.پژوهشها نشان میدهد که پرخاشگری در این کودکان میتواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله حساسیتهای حسی، مشکلات در پردازش اطلاعات اجتماعی و تغییرات محیطی باشد. بنابراین، یک رویکرد جامع و فردی برای مدیریت این رفتارها ضروری است. این مقاله به بررسی استفاده از تحلیل رفتار کاربردی بهعنوان یک روش موثر برای تغییر رفتارهای پرخاشگرانه، آموزش مهارتهای اجتماعی و ارتباطی، و تنظیم محیطهای آموزشی برای کاهش تحریکات حسی میپردازد.در این تحقیق همچنین به اهمیت آموزش و پشتیبانی خانوادهها و معلمان برای پیادهسازی تکنیکهای مشابه در خانه و مدرسه تاکید میشود. پیشنهادات عملی شامل طراحی برنامههای مداخلهای شخصیسازی شده، برگزاری کارگاههای آموزشی، ایجاد محیطهای پیشبینیپذیر و پایدار، و تقویت مهارتهای خودتنظیمی بهعنوان راهکارهایی برای کاهش پرخاشگری در نظر گرفته شده است.این مقاله نتیجهگیری میکند که بهکارگیری استراتژیهای مبتنی بر شواهد و همکاری موثر میان متخصصان، خانوادهها و معلمان میتواند به بهبود رفتارهای پرخاشگرانه و ارتقاء کیفیت زندگی دانش آموزان مبتلا به اوتیسم کمک کند. بهویژه، توسعه روشهای جدید و تحقیقات بیشتر در این زمینه میتواند به ارائه راهکارهای نوآورانه و موثرتر منجر شود.

کلیدواژه ها:

پرخاشگری ، اوتیسم ، دانش آموزان ، کنترل