بررسی رابطه میان هوش معنوی و خودکنترلی دانش آموزان متوسطه ناحیه ۲ شیراز

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین هوش معنوی و خودکنترلی دانش آموزان مﻘطع متوسطه ناحیه ۲ شیراز انجام شد. این پژوهش از نوع طرحهای همبستگی بود که در آن روابط بین متغیرها بررسی شد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان مﻘطع متوسطه ناحیه ۲ شیراز تشکیل داد. تعداد ۵۰۰ دانش آموز به روش نمونهگیری تصادفی ساده در پژوهش مشارکت کردند. ابزارهای پژوهش شامل: ۱- پرسشنامه خودکنترلی تانجنی و همکاران (۲۰۰۴) که از ۳۶ عبارت تشکیل شده است این جملات در یک طیف لیکرت ۵ درجهای در نظر گرفته شده است. نمره کل افراد درآزمون، در کمترین حالت ۰ و بیشترین ۱۴۴ بود. پایایی آزمون-پس آزمون برای نمره کل خودکنترلی ۸۹/۰ و برای مﻘیاس خودکنترلی فرم کوتاه ۸۷/۰ بود. ۲- پرسشنامه هوش معنوی کینگ (۲۰۰۸) به منظور سنجش تواناییهای ذهنی و هوش معنوی که دارای ۴ خرده مﻘیاس است. کینگ و دسیکو ضریب آلفای کرونباخ کل این آزمون را ۹۲/۰ گزارش کرده اند . جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج نشان داد که بین هر چهار مولفه هوش معنوی (تفکر وجودی نﻘادانه، تفکر معناسازی، تفکر آگاهی متعالی و تفکر گسترش خودآگاهی) با میزان خودکنترلی دانش آموزان مﻘطع متوسطه ناحیه ۲ شیراز رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. بنابراین میتوان اذعان داشت که خودکنترلی و هوش معنوی به طور متﻘابل میتوانند بر یکدیگر تاثیر بگذارند و موجب تﻘویت یکدیگر باشند.

کلیدواژه ها:

هوش معنوی ، خودکنترلی ، مﻘطع متوسطه ، دانش آموزان.