اثر بخشی طرحواره درمانی بر تکانشگری و نا امیدی زنان مبتلا به شخصیت مرزی

هدف از این تحقیق اثر بخشی طرحواره درمانی بر تکانشگری و نا امیدی زنان مبتلا به شخصیت مرزی بود. روش این پژوهش نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری است جامعه آماری را تمامی زنان جوان زیر پوشش کمیته امداد بندر عباس تشکیل می دهد. روش نمونه گیری تصادفی ساده می باشد تا تمامی نمونه آماری از شانس یکسانی برخوردار باشند. به منظور مشخص نمودن نمونه آماری ۵۰ نفر با اختلال مرزی انتخاب شده و ۲۵ نفر گروه گواه و ۲۵ نفر گروه آزمایش را تشکیل می دهند. به منظور انتخاب بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به کلینیکهای روانشناسی مراجعه و پس از پرونده خوانی نمونه آماری مشخص شد. به منظور جمع آوری اطلاعات از آموزش طرحواره درمانی پرسشنامه خود گزارشی تکانشگری بارت، پرسشنامه ناامیدی یک توسط آرون تی یک استفاده گردید. برای آنالیز داده ها از آنالیز توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی از آزمون کوواریانس استفاده گردید طرحواره درمانی بر تکانشگری نا امیدی زنان مبتلا به شخصیت مرزی تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، تکانشگری ، نا امیدی زنان