تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی بر محتوای پروتئین مرتبط با داینامین ۱ (DRP۱) و آتروفی اپتیک ۱ (OPA۱) در بطن چپ موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی سالمند

مقدمه و هدف: پویایی میتوکندری توسط شکافت و همجوشی، نقش مهمی در شرایط فیزیولوژیکی و پاتولوژیکی در پیری ایفا می کند. اختلال دینامیک میتوکندری به بیماری های قلبی عروقی مرتبط با سن کمک می کند در حالی که ورزش درمانی برای جلوگیری از این فرآیند پیشنهاد شده است.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع تجربی بود، که با ۱۲ سر موش سفید بزرگ آزمایشگاهی نر ۲۰ ماهه از نژاد ویستار با میانگین وزنی ۳۰ ± ۴۰۰ گرم انجام شدند. موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی به صورت تصادفی به دو گروه تمرین استقامتی و کنترل (هر گروه ۶ سر) تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت ۸ هفته و هر هفته ۵ جلسه بر روی تردمیل دویدند. شدت تمرین استقامتی ۵۵-۷۵ درصد سرعت بود؛ که در هفته اول با سرعت ۱۲ متر در دقیقه شروع شد و در هفته هشتم به سرعت ۳۳ متر بر دقیقه رسید. پس از ۴۸ ساعت از آخرین جلسه تمرین، موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی بی هوش شدند و با روش وسترن بلات متغییرها اندازه گیری شدند. داده ها از طریق آزمون t-مستقل در نرم افزار SPSS نسخه ۲۹ و گراف پد پریسم نسخه ۳/۲/۱۰تحلیل شدند و سطح معناداری ۰۵/۰≥P در نظر گرفته شد.نتایج: هشت هفته تمرین استقامتی سبب افزایش معنی دار محتوای DRP۱ شد (۰۰۱/۰P=)؛ در حالی که برای محتوای پروتئین OPA۱ در قلب موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی پیر تغییر معنی داری مشاهده نشد (۱۶/۰P=).نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین استقامتی با شدت و مدت مناسب می تواند کنترل کیفیت میتوکندری را در بافت قلب بیماران سالمند بهبود بخشد.

کلیدواژه ها:

تمرین استقامتی ، همجوشی میتوکندری ، پروتئین مرتبط با داینامین ۱ ، آتروفی اپتیک ۱ ، بطن چپ