زمان بندی دو هدفه امکانی استوار خطوط مترو در حالت رد- توقف

در شرایط اختلال مترو پنجره ی زمانی و زمان بندی از پیش صورت گرفته پاسخگوی عملیات نمی باشد به خصوص زمانی که تعداد مسافران زیادی در ایستگاه ها باشند. وقتی که اختلال و شلوغی به حد بالایی برسد ممکن است در زمان برنامه ریزی مجدد پنجره زمانی، قطارها باید از برخی از ایستگاه رد شوند و توقفی نداشته باشند که این کار باعث افزایش سرعت گردش قطارها و کاهش تعداد مسافران باقی مانده در ایستگاه ها می شود. با توجه به پر ازدحام بودن و جریان مسافرین (عابران) وابسته به زمان، این پژوهش قصد دارد مدلی بهینه برای زمان بندی مجدد خطوط مترو ارائه جهت کاهش زمان سفر مسافران و کاهش مصرف انرژی کند. در زمان بندی مترو جدا از فاصله زمانی میان ورود دو قطار متوالی به ایستگاه ها، متغیرهایی مانند مدت زمان شتاب گیری قطارها در شروع حرکت بین دو ایستگاه، اندازه شتاب حرکت آنها مدت زمان ترمز گرفتن آنها در پایان حرکت بین دو ایستگاه، اندازه شتاب آنها در هنگام ترمز و مدت زمان توقف آن ها در ایستگاه ها، تاثیر زیادی در معیارهای زمان بندی مترو مانند انرژی مصرف شده و زمان سفر مسافران دارد. برای رسیدن به توازن بین اعتبار نظری (تئوری) و راحتی محاسبات مدل بهینه تجویزشده است. نمونه های عددی بر اساس داده های مترو پکن و تهران صورت گرفته و نتیجه ی آن کارایی و مفید بودن روش پیشنهادی را نشان می دهد. نتایج به دست آمده ۴ درصد بهبود در زمان بندی و کاهش زمان مسافران را نشان می دهد. برای برخورد با عدم قطعیت پارامترهای مسئله از رویکردهای مختلف برنامه ریزی امکانی استوار استفاده شده است. رویکردهای مختلف برنامه ریزی امکانی استوار به سه گروه برنامه ریزی امکانی بدبینانه سخت، برنامه ریزی امکانی بدبینانه نرم و برنامه ریزی امکانی واقع گرایانه تقسیم بندی می شوند. با حل مثال عددی مقدار تابع هدف آرمانی مسئله در رویکردهای مختلف مقایسه می شود. نتایج اعتبارسنجی عملکرد و کارایی مدل های امکانی استوار را اثبات می کند.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی امکانی استوار ، برنامه ریزی آرمانی چندگزینه ای ، زمان بندی مترو ، الگوی رد-توقف