ارزیابی و اولویت بندی شاخص های ارتقاء مدیران سازمان های دولتی با کمک روش بهترین- بدترین (مورد مطالعه: مدیران سازمان های خدماتی شهر تهران)

افزایش نیاز سازمان ها به مدیران توانمند و مستعد بیانگر این حقیقت است که شناسایی و بهره گیری از کارکنان شایسته، چالشی اساسی پیش روی سازمان ها است. ازاین رو طراحی و پیاده سازی فرآیندی علمی بر مبنای شایستگی؛ برای ارزیابی، آموزش و ارتقای شغلی مدیران از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و لازمه آن شناسایی و اولویت بندی شاخص های تاثیرگذار در این فرآیند خواهد بود. تحقیق حاضر تلاش دارد با رویکردی علمی و استفاده از نظرات خبرگی، شایستگی های اصلی ارتقای مدیران سازمان های خدماتی شهر تهران را با هدف ارزیابی بهینه و آموزش سازمانی ارائه نماید. لذا تحقیق حاضر از نوع کاربردی بوده که با روش توصیفی- پیمایشی اجرا می شود. برای رسیدن به اهداف تحقیق در گام نخست با مطالعه و بررسی متون علمی و مرور پیشینه تحقیق، شاخص های اولیه شناسایی گردید. سپس شاخص های احصاء شده با نظر خبرگان پالایش و بازنگری گردیده و در گام نهایی شاخص های انتخابی با کمک جدیدترین روش تصمیم گیری چند معیاره با عنوان "روش بهترین- بدترین" اولویت بندی گردیدند. نتایج پژوهش نشان می‎دهد که عوامل: "مدیریتی، فردی، سازمانی، اجتماعی، فنی و فرهنگی" به ترتیب به عنوان مهم ترین معیارهای کلیدی ارزیابی، آموزش و ارتقای شغلی مدیران سازمان های دولتی می بایست موردنظر قرار گیرد. برای این منظور ۲۷ شاخص اصلی به تفکیک ۶ عامل معرفی گردیده است.

کلیدواژه ها:

آموزش سازمانی ، ارزیابی عملکرد ، ارتقاء شغلی ، روش بهترین-بدترین ، سازمان های خدماتی