جایگاه برنامه ریزی شهرداریها در پیش بینی توسعه فضائی شهرها

امروزه تهیه طرح های بازآفرینی بافت های ناکارآمد شهری در شهرهای کشور به شکلی عمده مدنظر قرار گرفته است. همچنین شکست و خطر بالای پروژه های بزرگ در برخی از این بافت ها، به دلیل حساسیت های مردمی، اهمیت ارزیابی طرح ها پیش از اجرای آن ها را افزایش داده است. توسعه فیزیکی و رشد جمعیتی شهرهای ایران تا چند دهه پیش دارای افزایش هماهنگ و متعادل بود. با بروز تحولات جدید، شهر ها به سرعت تغییرات و دگرگونی هایی را پذیرفتند. این دگر گونیها به شکل افزایش سریع جمعیت و گسترش فیزیکی شتاب آمیز شهرها به صورت نا متعادل و ناهماهنگ بوده است. اگر چه شهر ها دارای گسترش فیزیکی وسیعی بوده اند اما در قالب این گسترش فیزیکی سریع نیز تعادل برقرار نبوده و سطح زیر ساخت های شهری و اختصاص زمین در پیرامون های شهری مناسب به هر یک، تناسب معقول و منطقی برقرار نبوده است.این پژوهش با هدف جایگاه برنامه ریزی شهرداریها در پیش بینی توسعه فضائی شهرها نگارش شد. نتایج نشان می دهد توسعه کلانشهرها با توجه به پتانسیل های موجود، مانند محیط طبیعی و ساختارهای زیست محیطی سبب افزایش انتظارات شهروندان از مدیران و برنامه ریزان شهری در ارتقای کیفیت محیط زیست و رفاه و زندگی سالم شهری شده است و این امر نیازمند اجرای پروژه های عمرانی و زیرساختی شهری براساس ظرفیت های محیط است؛ از اینرو باید همت نمود با کاهش مخاطرات توسعه زیرساختی شهری و دستیابی به توسعه پایدار در فضای شهری دستاوردهایی را در ارائه راهبردهای برای تبدیل ضعف ها به قوت ها و تهدیدها به فرصت ها فراهم سازد

کلیدواژه ها:

ظرفیت های محیط ، پیرامون های شهری ، مخاطرات توسعه