لزوم توجه شهرداریها به توسعه حریم شهرها با تاکید بر زاغه نشینی

عدم توسعه یکنواخت و هماهنگ مراکز مسکونی(شهری و روستایی) مناطق کشور طی چند دهه اخیر باعث مهاجرت و حرکت توده ای مردم به سوی مناطق با شرایط بهتر و نه لزوما توسعه یافته، شده است. یکی از مهمترین مسائل اجتماعی کشورهای در حال توسعه رشد و توسعه شتابان و ناهمگن شهرنشینی بوده است در اکثر کشورهای در حال توسعه آهنگ رشد سالانه جمعیت شهری در نوسان بوده است. حاشیه نشینی دارای ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است و پیامدهای فردی و اجتماعی بسیاری دارد. حاشیه نشینی اکنون به یک مسئله اجتماعی بسیار مهم ایران تبدیل شده است. عواملی چون رشد جمعیت، مهاجرت، مسائل اقتصادی، چارچوب های قانونی و غیره. متناسب با این عوامل پدیده حاشیه نشینی در داخل و خارج شهرهای بزرگ و حتی شهرهای متوسط کشورهای درحال توسعه، در حال رشد است و حتی در بعضی از این جوامع رشد جمعیت در مناطق حاشیه نشین بیشتر از رشد جمعیت در شهر اصلی است. حاشیه نشینی، بازتاب بی عدالتی اجتماعی و اقتصادی و نقض حقوق شهروندی و یکی از پدیده های همزاد شهرنشینی، رشد و گسترش سکونتگاه های غیررسمی و یا حاشیه نشینی است که بعد از انقلاب صنعتی همراه با توسعه شهرها در کشورهای پیشرفته و سپس در کشورهای در حال توسعه قارچ گونه در اطراف شهرهای بزرگ گسترش یافت و کماکان ادامه دارد. در همین راستا ساماندهی و بهسازی مناطق حاشیه به جای تخریب و تخلیه اجباری می تواند بسیار موفق تر و مفیدتر برای رفع معضل حاشیه نشینی می باشد.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، تخریب ، تخلیه اجباری