واکاوی ظرفیت های معرفت شناختی انسان از منظر کانت

مقاله حاضر به بررسی و تحلیل ظرفیت های انسانی در مقوله شناخت و معرفت شناسی از منظر ایمانوئل کانت می پردازد. کانت به عنوان یکی از مهم ترین فیلسوفان عصر روشنگری، نظریات جدیدی در زمینه شناخت و آگاهی انسان ارائه داده است . وی بر این باور است که تجربه انسانی تحت تاثیر ساختارهای ذهنی و پیش فرض های عقلانی قرار دارد. او تلاش می کند تا در فرآیند شناخت رابطه ی بین تجربه و ویژگی های ذاتی عقل انسان را بررسی کند. از دیدگاه کانت، شناخت انسان نه تنها از طریق تجربه حسی بلکه از طریق مفاهیم و قضایای عقلانی شکل می گیرد. او با معرفی مفهوم «دگرگونی شناخت» و تفکیک بین معرفت تجربی و معرفت نظری، نشان می دهد که چگونه عقل انسان توانایی تولید معانی و مفاهیم را در بستر تجربیات حسی دارد. او معتقد است که دانش حقیقی تنها از طریق ترکیب این دو نوع معرفت به دست می آید. این مقاله همچنین به بحث درمورد محدودیت های شناخت انسانی و تاثیرات آن بر تفکر فلسفی و علمی می پردازد. با توجه به نظریات کانت ظرفیتهای انسانی در شناخت، نه تنها متکی به تجربیات حسی، بلکه تحت تاثیر ساختارهای منطقی و شرایط پیشینی نیز قرار دارد. نتایج این پژوهش می تواند درک بهتری از فلسفه ی کانت و تاثیر آن بر اندیشه های فلسفی معاصر ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

شناخت ، تجربه ، عقل ، ایدئالیسم استعلایی ، عناصر پیشینی ، انسان