بررسی پیش بینی سازگاری اجتماعی مادران دارای فرزند معلول جسمی-حرکتی بر اساس احساس گناه، حمایت اجتماعی و تاب آوری

زمینه و هدف: سازگاری اجتماعی مادران دارای فرزند معلول جسمی-حرکتی به متغیرهای مختلفی بستگی دارد که از جمله آنها احساس گناه، حمایت اجتماعی و تاب آوری است. ارتباط میان این متغیرها برای شناخت و تحلیل عوامل افزایش سازگاری اجتماعی این مادران حائز اهمیت است؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط میان متغیرهای سه گانه فوق با میزان سازگاری اجتماعی مادران دارای فرزند معلول جسمی-حرکتی انجام شده است. روش پژوهش: این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود که ۴۰ نمونه از مادران دارای فرزند معلول جسامی حرکتی بدون در نظر گرفتن میزان تحصیلات و سن آنان بررسی شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه سازگاری اجتماعی بل، پرسش نامه احساس گناه کوگلر و جونز، پرسش نامه حمایت اجتماعی وکس و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون بود و تحلیل داده ها با استفاده از ضریب همبستگی و رگرسیون همزمان انجام شد. یافته ها و نتیجه گیری: یافته های پژوهش نشان داد که بین سه متغیر با سازگاری اجتماعی مادران دارای فرزند معلول جسمی –حرکتی رابطه ای معنادار وجود دارد که در مورد احساس گناه به صورت غیرمستقیم و در مورد حمایت اجتماعی و تاب آوری به صورت مستقیم است، به گونه ای که کاهش احساس گناه و افزایش حمایت اجتماعی و تاب آوری منجر به افزایش سازگاری اجتماعی می شود.

کلیدواژه ها:

معلولیت ، مادر ، سازگاری اجتماعی ، احساس گناه ، حمایت اجتماعی ، تاب آوری.