اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر نظریه انتخاب بر خودکنترلی زوجین دارای تعارض زناشویی شهر تهران

هدف اصلی پژوهش حاضر مطالعه اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر نظریه انتخاب بر خودکنترلی زوجین دارای تعارض زناشویی شهر تهران بود. جامعه آماری پژوهش حاضر جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زوجین دارای تعارض زناشویی شهر تهران در سال ۱۴۰۲ می باشد با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۳۰ زوج دارای تعارض زناشویی به عنوان نمونه انتخاب شدند. در این پژوهش از روش شبه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه آزمایش و گواه استفاده شده است. در این طرح، آزمودنی ها بصورت تصادفی انتخاب و در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل جایگزین شدند. قبل از اجرای متغیر مستقل (گروه درمانی مبتنی بر نظریه انتخاب) آزمودنی های انتخاب شده در هر دو گروه آزمایش و کنترل گماده شدند. سپس آزمودنی ها با پرسشنامه خودکنترلی تانجی و پرسشنامه تعارض زناشویی قبل از آموزش جلسات درمانی مورد اندازه گیری قرار گرفتند. و در پایان آموزش (۸ هفته) پس آزمون از هر دو گروه گرفته شد (گروه کنترل هیچ آموزشی داده نشد، و پس از ۸ هفته پس آزمون گرفته شد). و به منظور آزمون فرضیه های تحقیق از آزمون تحلیل کواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS استفاده شده است. و در آخر نیز بر اساس نتایج بدست آمده با استفاده از آزمون ها به این نتیجه رسیده شد که گروه درمانی مبتنی بر نظریه انتخاب باعث افزایش میزان خودکنترلی در زوجین شد و همچنین در متغییر خودکنترلی گروه آزمایش در پس آزمون نمرات بیشتری کسب کرده بودند که بدین معناست که این گروه از خودکنترلی بیشتری برخوردار شدند.

کلیدواژه ها:

گروه درمانی ، نظریه انتخاب ، خودکنترلی ، تعارض زناشویی.