بررسی رابطه بین خودتنظیمی شناختی و عاطفی با اختلال یادگیری در دانش آموزان ابتدائی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین خودتنظیمی شناختی و عاطفی با اختلال یادگیری در دانش آموزان بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان مدارس ابتدائی در شهر پاوه در سال تحصیلی ۱۴۰۳ - ۱۴۰۲ بود. نمونه آماری برابر با ۱۵ نفر که به روش نمونه گیری تصادفی هدفمند انتخاب گردید. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. داده های مورد نیاز از طریق پرسشنامه خودتنظیمی بوفارد جمع آوری گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری پیرسون، رگرسیون در سطوح استنباطی استفاده شد. نتایج نشان داد بین خودتنظیمی شناختی و عاطفی با اختلال یادگیری در دانش آموزان رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد. بنابراین دانش آموزانی که توانایی و شناخت به خودتنظیمی شناختی و عاطفی دارند کمتر دچار اختلال یادگیری خواهند شد.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، خودتنظیمی شناختی ، خود تنظیمی عاطفی ، دانش آموزان ، اختلال یادگیری.