بررسی و تحلیل سهوالنبی از دیدگاه امامیه

یکی از مسائل مهم که از گذشته مورد توجه فرقین بوده است بحث سهو النبی می باشد، بحث سهو النبی ریشه در عصمت حضرت نبی دارد که آیا پیامبر دارای عصمت مطلق است به این معنی که در هیچ زمان دچار خطا و سهو نمی شود یا این که عصمت پیامبر فقط از خطا و سهوی می باشد که به وسیله آن سهو وخطا مردم دچار گمراهی شوند. بیشتر علمای امامیه سهو بر نبی اکرم را جایز ندانسته اند ولی با بررسی در کلام علمای امامیه دیده می شود که بعضی از صاحب نظران امامیه همچون شیخ صدوق سهو النبی را قبول کرده اند البته آنها هم سهو را به صورت مطلق بر نبی اکرم جایز نمی دانند و فقط در اموری که پیامبر با بقیه مردم در آن مشترک هستند جایز می دانند نه اموری که مختص نبی اکرم بوده است نظیر دریافت وحی و تبلیغ دین، که برای اثبات آن شواهد عقلی و دلایلی از قرآن و روایات می آورند که در آن ها پیامبر اکرم دچار سهو شده است در نگاه اول به این ادله به نظر می رسد که سهو بر پیامبر جایز است ولی با بررسی بیشتر ادله و شخص پیامبر فهمیده می شود که این ادله خالی از اشکال نیستند در این مقاله ادله نقلی و عقلی با توجه به آیات و ورایات متقنی که در این زمنیه وجود دارد مورد نقد و بررسی قرار خواهد گرفت در نتیجه این ادله توانایی اثبات سهوالنبی را ندارند.

کلیدواژه ها:

روح القدس ، ذوالشمالین ، غفلت ، غلاه ، متشابهات