الکتروشیمی درمانی : انقلابی در شیمی درمانی تومورهای حیوانی و دارورسانی آنها

سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 378

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

MVTCONF02_230

تاریخ نمایه سازی: 9 آذر 1403

چکیده مقاله:

الکترو شیمی درمانی (Electrochemotherapy)یک روش نوین درمان تومور است که شامل شیمی درمانی و به دنبال آن اعمال موضعی پالس های الکتریکی به تومورها جهت افزایش دارورسانی و تحویل سیستمیک یا موضعی داروهای ضد سرطان به سلولها می باشد . پالس های الکتریکی مورد استفاده در الکتروشیمی درمانی ، نفوذپذیری غشای سلولی بافت هدف را افزایش می دهد و در نتیجه انتقال داروهای شیمی درمانی به سلولها بیشتر شده و منجر به مرگ آنها می شود. در این مطالعه مروری ، دادههای مرتبط با الکترو شیمی درمانی از پایگاههای اطلاعاتی Google scholarوPubMed جمع آوری شدند و در نهایت به بررسی و ارزیابی این متد در انکولوژی انسانی و دامپزشکی پرداخته شد. در میان بسیاری از داروهایی که تاکنون آزمایش شدهاند، تنها بلئومایسین و سیس پلاتین راه خود را از آزمایش های پیش بالینی به مطالعات بالینی پیدا کردند. بر اساس نتایج تحقیقات بالینی در بیماران انسانی ، اثربخشی ضد توموری الکتروشیمی درمانی را به میزان ۸۰ تا ۸۵ درصد در تومورهای پوستی و سلولهای سنگفرشی درمان شده، نشان داد. در مطالعات بالینی انکولوژی دامپزشکی نیز مشخص شده است که الکتروشیمی درمانی اثرگذاری زیادی در درمان تومورهای پوستی و سلولهای سنگفرشی با خاستگاه بافتی متفاوت در گربه ها، سگ ها و اسب ها دارد. نتایج این مطالعات نیز پاسخ عینی طولانی مدت تومورهای تحت درمان را در حدود ۸۰ درصد نشان داده است . الکتروشیمی درمانی در طب سرطانشناسی دامپزشکی رویکرد مثبتی داشته وبا توجه به اثربخشی بالا و سمیت کم ، پتانسیل استفاده به عنوان درمان کمکی در جراحی یا درمان تومورهای اولیه و بدخیم با بافت شناسی های مختلف را دارد.

کلیدواژه ها:

نویسندگان

محمدرضا فروغی گیلوایی

گروه آموزش و ارتقای سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران۲آزمایشگاه ادوات نانوبایوالکترونیک، گروه تحقیقاتی الکترونیک سرطان، دانشکده برق و کامپیوتر دانشگاه تهران، تهران، ایران

مصطفی کمی

باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، واحد بابل، دانشگاه آزاد اسلامی، بابل، ایران۴گروه آسیب شناسی، دانشکده دامپزشکی، واحد بابل، دانشگاه آزاد اسلامی بابل، ایران

فاطمه ثابتی

گروه جراحی دام کوچک، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه دولتی ارومیه، ارومیه، ایران

سیدسعید همتی

باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، واحد بابل، دانشگاه آزاد اسلامی، بابل، ایران۴گروه آسیب شناسی، دانشکده دامپزشکی، واحد بابل، دانشگاه آزاد اسلامی بابل، ایران

ملیکا متحیر

باشگاه پژوهشگران جوان، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران

مریم مقسومی

دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، کرج، ایران