مروری بر مدلهای حیوانی آنسفالومیلیت خودایمن تجربی مورد استفاده برای مطالعاتکرم درمانی و رویکردهای آینده

مولتیپل اسکلروزیس (MS)یک بیماری التهابی است که باعث تخریب غشای میلین در سیستم عصبی مرکزی می شود. بیش از دو میلیون نفر در جهان مبتلا به ام اس هستند. دو مورد از مهم ترین عوامل در ایجاد ام اس افزایش سطح سیتوکین های وابسته به ۱Th و ۱۷Th و کاهش سلول های T تنظیمی (تنظیمی (T و سیتوکین های مرتبط با آنها است . این عوامل نقش کلیدی در طراحی مدل های آزمایشگاهی مولتیپل اسکلروزیس دارند. قرار گرفتن در معرض عوامل عفونی با تعدیل سیستم ایمنی می تواند خطر ابتلا به بیماری های خود ایمنی را کاهش دهد. مدلهای حیوانی گامی جدایی ناپذیر و ضروری برای توسعه مطالعات بر روی تاثیر درمانی محصولات کرمی بر مدل آنسفالیت خودایمن تجربی هستند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه کاربرد مدلهای EAE در مطالعات MS و معرفی بهترین مدل برای کرمدرمانی انجام شد. در این مطالعه مروری بر داده های منتشر شده با موضوع مدلهای تجربی آنسفالیت خود ایمن در مطالعات کرم درمانی در پایگاههای PubMed، Science Direct و Scopus از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۲۴ انجام شد.یک مدل حیوانی معتبر می تواند به درک مکانیسم های ایمونوپاتوژنز ام اس و بهبود تحقیقات در مطالعه تاثیر کرمدرمانی کمک کند. EAEیکی از قدیمی ترین و رایج ترین مدل های آزمایشی MS است . این مدل در واقع چهره خودایمن بیماری را نشان می دهد. متداولترین مدل تجربی MS که در مطالعات کرمدرمانی مورد استفاده قرار گرفته است القای EAE موش ۵۷C با استفاده از آنتی ژن Myelin Oligodendrocyte Glycoprotein (MOG) است . مطالعات مختلف این مدل را به شدت توصیه می کنند.

کلیدواژه ها:

مولتیپل اسکلروزیس ، آنسفالومیلیت خودایمن تجربی ، مدل حیوانی ، کرم درمانی