اثربخشی واقعیت درمانی بر ابرازگری هیجانی و انعطاف پذیری شناختی مادران دارای کودک کم توان ذهنی خفیف مدارس استثنایی شهر اندیمشک

هدف پژوهش حاضر اثربخشی واقعیت درمانی بر ابرازگری هیجانی و انعطافپذیری شناختی مادران دارای کودک کم توان ذهنی خفیف مدارس استثنایی شهر اندیمشک بود. طرح تحقیق به صورت نیمه آزمایشی با پیش آزمون - پس آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل بود که به صورت هدفمند انتخاب شدند؛ و از آنجا که جامعه آماری شامل مادران دارای کودک کم توان ذهنی خفیف مدارس استثنایی شهر اندیمشک بودند از بین آنها ۳۰ نفر به روش هدفمند انتخاب و صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (۱۵ نفر آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل) گمارده شدند و آزمودنی های گروه آزمایش تحت آموزش به روش واقعیت درمانی قرار گرفتند ابزارهای اندازه گیری مقیاس ابرازگری هیجانی کینگ و امونز(۱۹۹۰) و انعطافپذیری شناختی مارتین و روبین (۱۹۹۵) مورد استفاده قرار گرفت . جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش آماری تحلیل کوواریانس و نرم افزار ۲۶SPSS استفاده شد.یافته های این تحقیق نشان داد تفاوت معنی داری بین میانگین های پس آزمون ابرازگری هیجانی و انعطافپذیری شناختی دو گروه آزمایش و کنترل مشاهد شد .(p<۰/۰۰۵) نتایج این تحقیق نشان داد که آموزش واقعیت درمانی بر ابرازگری هیجانی و انعطافپذیری شناختی مادران دارای کودک کم توان ذهنی خفیف مدارس استثنایی شهر اندیمشک تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

ابرازگری هیجانی ، انعطافپذیری روانشناختی ، مادران کودکان کم توان ذهنی ، واقعیت درمانی