مشارکت خانه و مدرسه در پرتو قواعد قرآنی مبتنی بر فقه تربیتی

آموزش و پرورش به عنوان مهم ترین نهاد عهده دار تعلیم و تربیت ، به مشارکت و همکاری نظام های مختلف نیازمند است. و از آنجایی که خانواده اولین نهادی است که عهده دار این وظیفه می باشد ، لذا همسویی این دو نهاد نقش بزرگی در افزایش و ارتقاء کیفیت و ثمربخشی نظام تعلیم و تربیت را دارد. این مطلب در سند تحول بنیادین نیز تصریح گردیده است . نظر به اهمیت و حساسیت این موضوع لازم است تا مشروعیت و همچنین مبانی فقهی این امر مورد کاوش قرار داده شود . در این مقاله سعی داریم با روش توصیفی –تحلیلی ، ضمن پرداختن به اصل مشارکت و اهمیت آن و بررسی نسبت وظیفه والدین از منظر فقه تربیتی ، با استمداد از قواعد قرآنی موجود در فقه تربیتی ، مشروعیت و مبانی فقهی این بحث را مورد مداقه قرار داده و به انسجام و هماهنگی هر چه بیشتر میان نهادهای تعلیم و تربیت صحه گذاریم.از میان قواعد قرآنی موجود در فقه تربیتی ، می توان به قواعد «اعانه علی البر و التقوی»«استحباب یا وجوب انتخاب بهترین روش»، «اوفوا بالعقود »، «دعوه الی الخیر» و «قاعده شوری»، اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

مشارکت ، خانه ، مدرسه ، فقه تربیتی ، قواعد قرآنی