اثربخشی فرزندپروری مثبت بر رابطه والد- فرزند و مسئولیت پذیری دانش آموزان متوسطه اول

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی فرزندپروری مثبت بر رابطه والد-فرزند و مسئولیت پذیری دانش آموزان متوسطه اول بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول و مادران آنها در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ بود. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، تعداد۳۰ نفر از دانش آموزان و مادران آنها به عنوان نمونه انتخاب شدند. با استفاده از گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل(۱۵ نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش طی ۸ جلسه گروهی و هفتگی آموزش فرزندپروری مثبت را دریافت کردند. اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. هر دو گروه در پیش آزمون و پس آزمون به پرسشنامه های رابطه والد-فرزند پیانتا (۱۹۹۹) و مسئولیت پذیری کالیفرنیا گاف(۱۹۸۴) پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS-۲۴ انجام شد. یافته ها نشان داد که آموزش فرزندپروری مثبت بر ارتقا رابطه والد-فرزند و مسئولیت پذیری در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون تاثیر معناداری دارد. در نتیجه میتوان گفت مشاوران مدرسه برای حل مشکلات رابطه والد-فرزند و مسئولیت پذیری دانش آموزان میتوانند از تکنیک های رویکرد فرزندپروری مثبت استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

فرزندپروری مثبت ، رابطه والد-فرزند ، مسئولیت پذیری