تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر ذهن آگاهی بر دلزدگی زناشویی زنان در معرض طلاق

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر ذهن آگاهی بر دلزدگی زناشویی زنان در معرض طلاق انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان در معرض طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر دیواندره در سال ۱۴۰۲ بود که از طریق روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ نفر وارد مطالعه شده و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه دلزدگی زناشویی پاینز (۱۹۹۶) بود. گروه آزمایش تحت درمان ذهن اگاهی ویلیامز و سگال (۲۰۰۳) به مدت ۸ جلسه ۲ ساعته قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. تجزیه و تحلیل داده های آماری با استفاده از روش تحلیل کواریانس تک متغیره صورت گرفت. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که بعد از مداخله، اثر درمان ذهن آگاهی بر دلزدگی زناشویی زنان در معرض طلاق معنادار بود (۰۰۱/۰p<). بر اساس نتایج پژوهش می توان گفت درمان ذهن آگاهی روش مداخله ای مناسبی برای بهبود دلزدگی زناشویی زنان در معرض طلاق است. بنابراین بکارگیری این روش درمانی به تنهایی یا در ترکیب با سایر برنامه های مداخله ای می تواند موجب بهبود دلزدگی زناشویی زنان در معرض طلاق شود.

کلیدواژه ها:

درمان ذهن آگاهی ، دلزدگی زناشویی ، زنان در معرض طلاق