لقاح مصنوعی با تکیه بر اهدای تخمک در فقه و حقوق ایران

این پژوهش به بررسی ابعاد فقهی و حقوقی اهدای تخمک در فقه اسلامی و سیستم حقوقی ایران میپردازد. اهدای تخمک به عنوان یکی از روش های درمان ناباروری، با چالش های فقهی و حقوقی متعددی همراه است. یکی از اصلی ترین نگرانی ها در این زمینه مسئله اختلاط انساب است که به عنوان مانعی برای پذیرش این روش توسط بسیاری از فقها شناخته میشود. از دیدگاه فقهی، نظرات متعددی در خصوص مفهوم مادری وجود دارد. برخی فقها معتقدند زن حامل فرزند مادر واقعی است، در حالی که برخی دیگر زن اهداکننده تخمک را به عنوان مادر واقعی میشناسند. این اختلاف نظرها در مسائل حقوقی مانند وراثت و حضانت کودکان متولد شده از طریق اهدای تخمک چالش هایی ایجاد میکند. در کنار مسائل فقهی و حقوقی، این پژوهش به تبعات اجتماعی و فرهنگی اهدای تخمک نیز پرداخته است. تغییرات ساختاری در خانواده های سنتی اسلامی و نگرانی ها درباره هویت کودکان متولد شده از این روش، بخشی از این چالش ها را تشکیل میدهند. به علاوه، پژوهش بر لزوم تدوین چارچوب های قانونی و فقهی دقیق تاکید دارد تا این روش درمانی بتواند به شکلی که با اصول دینی و اجتماعی همخوانی داشته باشد، به کار گرفته شود. پذیرش اجتماعی این روش درمانی نیز به عنوان یکی از مسائل کلیدی در پژوهش مطرح شده است. آموزش عمومی و افزایش آگاهی مردم درخصوص جنبه های اخلاقی و دینی این روش می تواند به کاهش چالش های موجود کمک کند.

کلیدواژه ها:

اهدای تخمک ، اختلاط انساب ، وراثت ، حضانت ، فقه اسلامی ، ناباروری