تحلیل ارتباط بین سبک های یادگیری و ساختارهای شناختی در دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر تحلیل ارتباط بین سبک های یادگیری و ساختارهای شناختی در دانش آموزان مقطع متوسطه است. سبک های یادگیری، که نشان دهنده ترجیحات فرد در پردازش اطلاعات و حل مسائل هستند، نقش مهمی در فرایندهای شناختی و آموزشی ایفا می کنند. در این مطالعه، سبک های یادگیری بر اساس مدل فلدر-سیلورمن و ساختارهای شناختی بر مبنای نظریه های گشتالتی و نظریه بار شناختی بررسی شده اند. نتایج نشان می دهد که بین سبک های یادگیری و ساختارهای شناختی دانش آموزان ارتباط معناداری وجود دارد. به طور خاص، دانش آموزانی که از سبک یادگیری فعال استفاده می کنند، تمایل بیشتری به استفاده از راهبردهای حل مسئله تعاملی و تحلیلی دارند. از سوی دیگر، دانش آموزان با سبک یادگیری بازتابی بیشتر از راهبردهای مفهومی و استدلالی بهره می برند. همچنین، سبک یادگیری حسی-شهودی تاثیر معناداری بر توانایی های پردازش اطلاعات بصری و انتزاعی داشت. نتایج نشان داد که سبک یادگیری دانش آموزان می تواند نقش میانجی در توسعه ساختارهای شناختی داشته باشد، به ویژه در زمینه هایی مانند تفکر انتقادی، حل مسئله، و یادگیری عمیق. از یافته های مقاله می توان در طراحی برنامه های آموزشی استفاده کرد که با سبک های یادگیری و توانایی های شناختی دانش آموزان همخوانی داشته باشند. به عنوان مثال، معلمان می توانند با شناخت سبک یادگیری دانش آموزان، محیط های یادگیری متفاوتی را فراهم کنند که تعامل بین سبک یادگیری و ساختارهای شناختی را بهبود بخشند. در مجموع، این مطالعه تاکید می کند که درک سبک های یادگیری و ارتباط آن با ساختارهای شناختی می تواند به بهبود عملکرد تحصیلی و توسعه مهارت های شناختی دانش آموزان کمک کند.

کلیدواژه ها:

ساخت شناختی ، سبک فراگیران ، آموزش ، یادگیری معنی دار