ارزیابی تاثیر برنامه های تربیتی مذهبی بر رشد روانی و عاطفی کودکان
سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 110
فایل این مقاله در 7 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
EDPNU01_1099
تاریخ نمایه سازی: 3 آذر 1403
چکیده مقاله:
برنامه های تربیتی مذهبی، به ویژه آن هایی که بر مبانی اسلامی استوار هستند، می توانند نقش بسزایی در رشد روانی و عاطفی کودکان ایفا کنند. این مقاله با هدف بررسی تاثیر این برنامه ها بر جنبه های مختلف روانی و عاطفی کودکان نگارش شده است. مطالعه حاضر با بهره گیری از رویکردی توصیفی-تحلیلی و مرور منابع معتبر، تاثیر آموزه های اسلامی بر تقویت خودشناسی، افزایش تاب آوری، و بهبود تعاملات اجتماعی کودکان را تحلیل می کند.بررسی ها نشان می دهند که برنامه های تربیتی مذهبی، از طریق آموزش ارزش های اخلاقی همچون صداقت، مسئولیت پذیری، و احترام به دیگران، تاثیرات مثبتی بر شکل گیری شخصیت کودکان دارند. این برنامه ها، با ارائه فضایی معنوی و آموزنده، به کودکان کمک می کنند تا احساس امنیت روانی و آرامش بیشتری تجربه کنند. همچنین، تمرینات عبادی نظیر نماز و دعا، توانایی کودکان در مدیریت استرس و افزایش حس اتصال معنوی را تقویت می کند.مطالعات مختلف حاکی از آن است که این برنامه ها، از طریق ایجاد حس تعلق به یک جامعه معنوی، روابط اجتماعی کودکان را بهبود می بخشند. حضور در فعالیت های گروهی مذهبی، فرصتی برای تقویت همدلی، همکاری، و مهارت های ارتباطی فراهم می آورد. از سوی دیگر، آموزه های اسلامی در خصوص کنترل هیجانات و تحمل سختی ها، نقشی مهم در تقویت هوش هیجانی و مدیریت عواطف کودکان ایفا می کنند.یافته ها نشان می دهند که تربیت مذهبی می تواند به تقویت هویت فردی کودکان کمک کند و احساس ارزشمندی و هدفمندی را در آن ها ارتقاء دهد. با این حال، برای دستیابی به نتایج مطلوب، ضروری است که این برنامه ها به شیوه ای متعادل، غیرتحمیلی، و متناسب با سن و نیازهای کودکان طراحی و اجرا شوند. در غیر این صورت، ممکن است اثرات معکوسی همچون اضطراب مذهبی یا احساس اجبار ایجاد شود.نتیجه گیری مقاله بر این نکته تاکید دارد که استفاده از برنامه های تربیتی اسلامی، به عنوان بخشی از فرآیند کلی تربیت، می تواند ابزاری موثر در حمایت از رشد روانی و عاطفی کودکان باشد. طراحی و اجرای برنامه های آموزشی که به طور هم زمان به جنبه های معنوی و روان شناختی کودکان توجه داشته باشند، می تواند موجب ارتقاء سلامت روانی، توسعه مهارت های اجتماعی، و تقویت بنیان های اخلاقی در نسل آینده شود. این پژوهش پیشنهاد می کند که مطالعات بیشتری در زمینه ارزیابی کمی و کیفی این برنامه ها و تاثیرات طولانی مدت آن ها صورت گیرد تا سیاست گذاران و مربیان بتوانند برنامه هایی هدفمندتر و موثرتر ارائه دهند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
سیده زینب موسوی زاده
کارشناسی دبیری الهیات دانشگاه فرهنگیان شهید باهنر فارس