نقش تجارب آموزشی و تفسیر محیط آموزشی بر خودپنداره تحصیلی دانش آموزان

آموزش و پرورش انسان گرایانه، خودپنداره را جز جدایی ناپذیر از یادگیری و رشد دانش آموز می داند و مدعی است میان خودپنداره مثبت، یادگیری و عملکرد تحصیلی ارتباط وجود دارد و کار معلم را فراهم ساختن زمینه مناسب برای دست یابی به خودپنداره مثبت و عملکرد مناسب برای دانش آموزان می داند. دانش آموز موفق کسی است که ضرورتا به صورت مثبت به خود می اندیشد و ناموفق های تحصیلی نیز به داشتن پندار منفی نسبت به خود متمایل هستند. از آنجا که برای عملکرد دانش آموز، خودپنداره مناسب لازم است، یکی از هدف های مربیان تعلیم و تربیت این است که پرورش خودپنداره واقع گرایانه و صحیح را در دانش آموزان خویش تقویت کنند. موفقیت یا تایید و شکست یا عدم تایید، پس از چند سال تحصیل منجر به این خواهد شد که دانش آموز این موفقیت یا شکست را به خودش بعنوان یک یادگیرنده یا دانش آموز تعمیم دهد. سرانجام دانش آموز باید از متهم کردن آموزشگاه یا معلمان به سبب عدم موفقیتش دست بردارد و خود را هدف اتهام قرار دهد، یا باید تایید آموزشگاه و معلمان به خاطر موفقیتش را با تایید خود مبدل کند. خصوصا در اواخر دوره دبستان، دانش آموزانی که مرتبا در آموزشگاه موفقیت کسب می کند، باید تایید مدرسه و معلمان را به خودش تعمیم دهد و یک مفهوم کلی مثبت درباره خودش را بعنوان یادگیرنده ایجاد کند.

کلیدواژه ها:

خودپنداره ، دانش آموزان ، تحصیلی